Rozdział 38

17.08

W końcu w domu! Przeprowadzka dziadków poszła jak po maśle – nie spodziewałam się, że tak sprawnie wszystko nam się uda. Wróciliśmy wczoraj wieczorem i od razu poszliśmy do łóżka. Zamiast odpocząć przez te wszystkie dni mam wrażenie, że jestem bardziej zmęczona niż przed wyjazdem. Jest piętnaście po siódmej, a Ian wciąż słodko śpi. Nawet nie mrugnął, gdy zadzwonił mój budzik. Wyszłam po cichu z pokoju i poszłam od razu do łazienki. Szybki prysznic od razu postawił mnie na nogi. Nie zdążyłam zjeść ani śniadania ani wypić kawy. Zostawiłam tylko karteczkę na stole i z uśmiechem na twarzy ubrana w jeansy, beżową koszulkę i marynarkę założyłam pudrowe szpilki i wyszłam z mieszkania.

***

Obudził mnie świeży powiew wiatru. Jak zawsze Caroline otworzyła okno i wyszła z pokoju. Przeciągnąłem się i zerknąłem na telefon. Dziesiątka. Matko boska. Kiedy ja ostatnio tak długo spałem? Care już dawno jest w pracy. Leniwie podreptałem do kuchni. Na stole leżała karteczka, wziąłem ją do ręki i wesoło się roześmiałem.

„Instrukcja obsługi MNIE:

1.Często przytulać.

2.Odprowadzać do domu.

3.Całować mocno.

4.W autobusie wziąć mnie na kolano.

5.Czule mówić do mnie „Kocham Cię”.

6.Wiedzieć, że ja mam zawsze rację.

7.Kochać mnie bezinteresownie.

8.SMSować ze mną wieczorami.

9.Być blisko kiedy tego potrzebuję.

10.Komplementować mnie.

To nie takie trudne Somerhalder, hm? Kocham Cię, C.”

Cała Caroline. Śmiałem się dłuższą chwilę, ale nie byłbym sobą gdybym nie wywinął jakiegoś psikusa swojej ukochanej.

***

Dzień dłużył mi się strasznie. Miałam tylko dwa zlecenia, które już udało mi się wykonać. Szefa nie było, a więc nie mogłam mu przedstawić planów odnośnie hotelu na Florydzie. Killian też był w delegacji. Siedziałam i patrzyłam bezinteresownie w monitor. Moją nudę przerwała dzwoniąca komórka – Kate.

-Halo?

-No cześć! Wróciliście już? – Zapytała wesoło.

-Tak, wczoraj wieczorem. Wybacz, że nie zadzwoniłam, ale wróciliśmy późno i od razu poszliśmy spać, a dziś oczywiście musiałam iść do pracy. –Westchnęłam.

-To cudownie! Dziś wieczorem zapraszam was na kolację.

-Mm, brzmi pysznie. – Śmiałam się. – Kupie wino.

-Czerwone i słodkie, pamiętaj! Do zobaczenia, buziaczki.

-Buźka! – Rozłączyłam się, a po chwili wybrałam numer Iana.

-Właśnie miałem do Ciebie dzwonić. –Usłyszałam w słuchawce. –Jadę spotkać się z Mattem i przy okazji kupię nam coś na obiad. 15 Ci pasuje?

-Właśnie miałam Ci mówić, że o 20 Kate zaprosiła nas na kolację, kup jeszcze czerwone i słodkie wino. – Zaśmiałam się.

-Oczywiście. Uciekam, bo jestem spóźniony. Kocham Cię.

-Ja Ciebie też, buziaki. – Rozłączyłam się. Zerknęłam na zegarek. Jeszcze godzina i będę mogła opuścić biuro.

***

Weszłam do domu chwilę przed piętnastą. Odstawiłam torebkę, odwiesiłam marynarkę na haczyk. Słyszałam jak Ian bierze prysznic, więc weszłam do salonu. Na stole stał wazon z kolorowymi kwiatami i kartka, którą zostawiłam mu rano. Roześmiałam się czytając jego odpowiedzi.

„Instrukcja obsługi MNIE:

1.Często przytulać.

Myślę, że tę kwestię mamy z głowy.

2.Odprowadzać do domu.

Kochanie, przecież ja mieszkam z Tobą.

Mogę podprowadzać Cię do lodówki, co Ty na to?

3.Całować mocno.

Mm, podoba mi się ten pkt.

4.W autobusie wziąć mnie na kolano.

Jeździmy samochodem, poza tym to Ty

możesz coś wziąć…do ręki…na czerwonym świetle ;)

5.Czule mówić do mnie „Kocham Cię”.

Pss…Kocham Cię!

6.Wiedzieć, że ja mam zawsze rację.

Nawet jak nie masz racji to i tak masz rację, że masz rację, gdy nie masz racji?

 Okej to trochę skomplikowane…

7.Kochać mnie bezinteresownie.

Mam w tym interes… robisz cudowne naleśniki!

8.SMSować ze mną wieczorami.

Nawet jak siedzę koło Ciebie? Skoro sobie tego życzysz…

9.Być blisko kiedy tego potrzebuję.

Jestem zawsze jak nie możesz odkręcić słoika, spisuje się, co?

10.Komplementować mnie.

Wcale nie masz tak grubego tyłka! :*

Owszem Pani Somerhalder, to nie takie trudne. Chyba dam sobie radę. Kocham Cię, I”

-Cześć. – Przytulił mnie od tyłu. – Widzę, że przeczytałaś moje poprawki.

-Jesteś niemożliwy. – Śmiałam się odwracając do niego. Z włosów kapała mu woda, twarz była idealnie ogolona, a na sobie miał tylko krótkie, luźne spodenki.

-Słyszałem to wielokrotnie. – Pocałował mnie w nos. – Głodna?

-Owszem. – Uśmiechnęłam się kładąc głowę na jego ramieniu. – Co dobrego kupiłeś?

-Dziś kuchnia azjatycka. – Przytulił mnie do siebie.

-Mój ideał. – Pocałowałam go w żuchwę i grzecznie poszłam za nim do kuchni.

-Wpadłem na genialny pomysł. – Powiedział Ian siadając przy stole.

-Zamieniam się w słuch. – Uśmiechnęłam się siadając naprzeciwko.

-Co powiesz na wyjazd…teraz wyobraź sobie…My…Kate i Matt…Mania i Daniel…Kat i Mikel…Paul i Pheobe…Ontario…Śnieg…Góry…Narty…Piękny domek…Tydzień przy cudownym kominku…

-Jadę! – Powiedziałam od razu.

-Kochanie, poczekajmy na śnieg. – Śmiał się jedząc. –Myślę, że koniec listopada, a początek grudnia.

-Genialny pomysł. – Puściłam mu oczko.

***

-W końcu jesteście! – Powiedziała Kate otwierając nam drzwi.

-Wybacz. – Powiedziałam wchodząc do środka w pięknej, zdobionej czarnej sukience i wysokich butach. – Straszne korki, a do tego taksówka przyjechała o 15 min później. Proszę wino.

-Cześć. – Uśmiechnął się Ian do niej, całując ją w policzek.

-Ten szaliczek gustownie pasuje do tych spodni. – Uśmiechnęła się zamykając drzwi. – Zapraszam, zapraszam.

-Cześć Caroline. – Uśmiechnął się Matt przytulając mnie. – Ślicznie wyglądasz.

-Dziękuje. – Odwzajemniłam uśmiech.

-Ej, ale biała koszula pasuje, co? – Śmiał się Ian idąc za moją przyjaciółką.

-Jak najbardziej modnisiu. – Śmiała się krzątając po kuchni.

-Mam nadzieję, że jesteście głodni. Kate zrobiła przepyszną zapiekankę. – Powiedział Matt odstawiając krzesło, abym usiadła. – Trochę jej pomagałem, ale to totalna Zosia samosia.

-Skąd ja to znam…-śmiał się Ian siadając obok mnie. –Naprawdę ślicznie wyglądasz. – Położył rękę na moim udzie całując mnie delikatnie.

-Dziękuje. – Uśmiechnęłam się kładąc dłoń na jego dłoni.

-Wina? – Zapytał Matt zerkając na mnie.

-Poproszę, ale nie dużo. Jakoś dziwnie się dziś czuję.

-Może będziesz chora? – Zapytała Kate nakładając na talerze zapiekankę.

-Możliwe. Ostatnio miałam intensywny czas, podróże, stres. – Uśmiechnęłam się. – Dziękuje. – Dodałam biorąc od niej swój talerz. – Rzeczywiście pyszna.

-Dam Ci potem przepis. – Puściła mi oczko. – Tak naprawdę zaprosiliśmy was, aby coś wam ogłosić. – Uśmiechnęła się zerkając na swojego partnera.

-Zamieniamy się w słuch. – Powiedział Ian obejmując mnie ramieniem

-Zaręczyliśmy się! – Pisnęła Kate pokazując mi pierścionek.

-O mój boże! – Zakryłam usta. – Jezu jaki piękny! – Powiedziałam i od razu wstałam przytulając ją.

-Gratulacje stary. – Śmiał się Ian zbijając piątkę z Mattem. – Współczuje…-pokiwał głową patrząc na Kate. – Żartuję. – Dodał po chwili ze śmiechem i przytulił ją.

-Miałaś rację. – Powiedział Matt mi na ucho, kiedy go przytulałam. – Ona jest tą kobietą, która zasługuje na prawdę.

-Dobry wybór. – Pocałowałam go w policzek. –Dbaj o nią.

18.08

-No nie uwierzysz, Kate się zaręczyła! – Pisnęłam rozmawiając z siostrą przez telefon. –Tak z dnia na dzień. Cieszy się jak gwizdek, a ja razem z nią. Pierścionek piękny. Delikatny, skromny, ale ma w sobie jakiś błysk, że przyciąga wzrok. – Zaśmiałam się.

-Opowiadała Ci jak to zrobił?

-Tak! Słuchaj, zabrał ją jachtem na rejs po oceanie, a tam na jachcie kolacja, świece, wino. Romantyczny nastrój, świetne humory no i w końcu uklęknął przy niej jak prawdziwy dżentelmen i wyjął pierścionek. Podobno tak się rozpłakała…

-Płakała?! Kate płakała?!

-Też byłam w szoku! Podobno wyła jak szalona i nie mogła z siebie słowa wydusić. – Śmiałam się, a moja siostra zaraz po mnie. -Wiesz… myślałam, że będą mieli kryzys w związku. W końcu Matt ma dziecko i nie sądziłam, że Kate to zniesie, ale stwierdziła, że nie ma, po co wracać do przeszłości. Bardzo dobre podejście, co?

-Jestem w szoku, że ona jest aż taka mądra! – Śmiała się Mania. – Kiedy ślub?

-Nie pytałam. Myślę, że nie będą się z tym śpieszyć, ale już umówiłam się z nią, że po powrocie z Idaho jedziemy mierzyć sukienki ślubne!

-Weź, a to nie przynosi pecha?

-Nie…chyba. Kurczę wygoogluje to potem. – Śmiałam się, a widząc Iana w drzwiach uśmiechnęłam się szeroko. – Dobra siostra kończę, bo mój Romeo w końcu się obudził.

-Okej. Informuj mnie na bieżąco.

-Jasna sprawa! Papapa. – Rozłączyłam się. – Cześć skarbie.

-Witam Panią. Pani śmieszki obudziły mnie. – Ziewnął i spojrzał na mnie. – Dlaczego Pani jest tak skąpo ubrana? – Zmierzył mnie wzrokiem, gdy siedziałam na kanapie tylko z bieliźnie i w szlafroku zarzuconym na ramiona.

-Miałam się ubierać, ale Mania zadzwoniła. – Uśmiechnęłam się. – Głodny? W kuchni czeka na Ciebie śniadanie i kawa.

-Głodny, ale nie koniecznie jedzenia. – Zamruczał podchodząc do mnie.

-Na co ma Pan ochotę?

-Na Panią. – Powiedział krótko całując mnie namiętnie.

-Spóźnię się do pracy. – Powiedziałam między pocałunkami leżąc pod nim.

-Załatwię to szybko. – Ugryzł mnie w szyję, a ja totalnie odpłynęłam.

***

Wpadłam do firmy kwadrans po dziewiątej. Na ladzie już czekały klucze do mojego gabinetu. W biegu wzięłam je w garść i pobiegłam w kierunku swojego miejsca pracy.

-W końcu jesteś. – Do gabinetu zajrzał Killian. –Szefa nie ma jeszcze wiec Ci się upiekło. 9:30 Zebranie w Sali konferencyjnej. Kawy?

-Poproszę. – Uśmiechnęłam się do niego ściągając marynarkę. Czerwone, nowe szpilki strasznie uciskały mi stopy, ale czego się nie robi żeby wyglądać pięknie.

-Proszę. – Przyszedł po chwili z dużym kubkiem napoju bogów. – Świetnie wyglądasz.

-Dziękuje i dziękuje. – Zaśmiałam się upijając łyk. – Mm pyszna.

-Co słychać? – Zapytał siadając na fotelu i odpinając marynarkę.

-W porządku. Dużo się dzieje, ale cieszę się strasznie. – Uśmiechnęłam się. – Co u Ciebie?

-Trochę słabiej. Moja mama choruje, ale wszyscy jesteśmy dobrej myśli. No i staramy się z Charlotte o dziecko. – Odwzajemnił mój uśmiech.

-Przykro mi z powodu Twojej mamy. – Powiedziałam smutno. – No i trzymam kciuki za waszego potomka.

-Czas na Ciebie i Twojego potomka. – Śmiał się puszczając mi oczko.

-Na razie nie planuje. – Pokazałam mu język.

-Uciekam do siebie, widzimy się na zebraniu. – Powiedział opuszczając moje biuro. Zaśmiałam się za nim kręcąc głową – cały House. Był młodszy ode mnie, ale miał w sobie potencjał. Wykręciłam numer do swojej przyjaciółki.

-Słucham Ciebie Caroline…-powiedziała oficjalnie, a po chwili roześmiała się.

-Witam. Mam kilka pytań odnośnie Pani planów na przyszłość. Czy udzieli mi Pani kilka odpowiedzi? Mam całe pięć minut. – Zachichotałam.

-Oczywiście, że poświęcę Pani 5 min.

-Czy planuje Pani ślub?

-Tak.

-Z Panem Mattem?

-Tak.

-Kiedy?

-Maksymalnie pół roku.

-Dziękuje za odpowiedzi, jadę szukać sukienki. – Śmiałam się. – Tak na poważnie. Cieszę się strasznie.

-Ja też! Myślałam, że zostanę starą panną z kotem, winem i wibratorem. – Zaśmiała się. – Czas na Ciebie.

-Ianowi to powiedz. Mój palec jest gotowy na ten ciężki, drogi pierścionek. – Śmiałam się. – Muszę schudnąć do Twojego ślubu, wszyscy mówią mi, że przytyłam i wiesz co? Mają kurde rację…

-Może jesteś w ciąży?

-Co? – Wyprostowałam się. –Nie, to nie możliwe. Miałam przecież okres.

-Kiedy?

-No…yy…muszę spojrzeć do kalendarza. Nie mam pamięci do dat! – Wybroniłam się. – Lecę na przeklęte zebranie.

-Zrób test! – Usłyszałam, kiedy zakańczałam połączenie. Ja w ciąży? W życiu. Wyrzuciłam tę myśl z głowy i udałam się w stronę sali konferencyjnej poprawiając swoją elegancką bluzeczkę w panterkę.

***

Uroczystość charytatywna odbywała się prawie dwie godziny od mojego domu. Piękna, przytulna a jednocześnie ogromna restauracja zapraszała swoim wnętrzem. Masa ludzi, jednych kojarzyłam, a innych zupełnie nie znałam. Zgodnie z zaproszeniem założyłam białą sukienkę z przedłużanym tyłem i beżowe koturny. Wieczór był przyjemnie ciepły, więc tym bardziej podziwiałam wszystkich mężczyzn w garniturach. Ian stał tuż obok mnie w ciemnych spodniach, białej koszuli i szarej marynarce trzymając mnie za rękę. Nie denerwowałam się mimo, że co rusz czułam na sobie odbicie lampy błyskowej. Usiedliśmy przy jednym z okrągłych stolików tuż obok Kat Graham i jej przyjaciółki.

-Promieniejesz. – Szepnęła Kat uśmiechając się szeroko.

-Dziękuje. – Uśmiechnęłam się szczerze trzymając w rękach dłoń Iana, który rozglądał się dookoła.

-Kiedy będziesz w Atlancie? Musimy iść na jakiegoś drinka.

-Nie mam pojęcia. Dwudziestego czwartego jadę do Idaho i nie mam pojęcia ile mi tam zleci. Mówił Ci Ian o Ontario?

-Nie, nic nie wspominał. Nie rozmawialiśmy ze sobą.

-Wszystko Ci opowie, wpadł na genialny pomysł. – Uśmiechnęłam się, a po chwili z głośników dobiegł głos prowadzącego. Cała impreza miała charakter rozrywkowy i można nawet powiedzieć, że zabawne. Aukcje, zbiórka pieniędzy, zawody, a wszystko w szczytnym celu. Blisko godziny dwudziestej drugiej zebrani goście tańczyli na parkiecie w rytm cudownych, starych utworów.

-Mogę prosić Panią do tańca? – Zapytał Ian ściągając marynarkę.

-Co? Mnie? Ja nie tańczę. – Zaprotestowałam popijając sok.

-Nie daj się prosić. – Zaśmiał się całując moją dłoń. Zachęcił mnie swoim uśmiechem i barwnym spojrzeniem. Niepewnie poszłam za nim na środek drewnianego parkietu, kiedy z głośników poleciał jeden z piękniejszych hitów Beyonce – Listen.

-Chyba nie muszę Ci pokazywać jak się tańczy. – Śmiał się kładąc dłoń na moich plecach.

-Nie trzeba, ale dziękuję za chęci. – Śmiałam się kładąc rękę na jego ramieniu i patrząc jak nasze dłonie z drugiej strony splatając się w jedność. Zaczęliśmy wspólnie wirować po parkiecie w takt melancholijnych słów mulatki.

-Tańczymy chyba pierwszy raz, prawda? – Zauważył po chwili.

-Nasz pierwszy taniec miał się odbyć na Twoim weselu. –Zaśmiałam się, a on ze śmiechem obrócił mnie wokół własnej osi i ponownie złapał w poprzednią pozę.

-Cieszę się, że to wszystko tak się potoczyło.

-To znaczy? – Spojrzałam na niego.

-Gdybyś tyle się o mnie nie starała nie wiem czy uwierzyłbym w to, że Ci zależy. Teraz chociaż mam pewność. – Uśmiechnął się.

-Wiesz jak się namęczyłam? –Zapytałam ponownie się okręcając. – W niektórych momentach chciałam już zrezygnować.

-Co Cię powstrzymało?

-Ty. Pojawiałeś się znienacka no i moja rodzina, która motywowała mnie do działania. – Spojrzałam mu w oczy. – Niczego nie żałuję, wygrałam los na loterii.

-Mogę powiedzieć to samo. – Uśmiechnął się. – Kocham Cię i jestem tego pewny na milion procent.

-Mam nadzieję, że tak będzie już zawsze. – Oparłam głowę o jego ramie.

-Będzie, obiecuję. – Pocałował mnie w ramie.