Rozdział 33

05.08

-Wstawaj…-usłyszałam nad swoim uchem.

-Nie chce. – Marudziłam wtulając się w poduszkę.

-Wstawaj, bo nie będę taki miły. – Przyciągnął mnie do siebie.

-Nie dałeś spać mi w nocy, daj mi spać teraz. – Próbowałam się od niego oderwać, ale nieudolnie. Czułam na swoim tyłku jego powstańca. – Jesteś niewyżyty.

-Nie moja wina, że jak leżysz koło mnie zupełnie naga to mam na Ciebie ochotę. – Powiedział obronnie całując moją rękę.

-Nie moja wina, że mnie tak wymęczyłeś w nocy, że zasnęłam nago. – Mruknęłam.

-Narzekasz? – Ugryzł mnie w ucho, a jego ręką zaczęła smyrgać moje żebra.

-Nie no skąd, nigdy. – Powiedziałam zaspana przeciągając się. –Pięć minut.

-Nie wytrzymam. – Ściskał mój sutek pocierając się w mój tyłek.

-Ian napaleńcu mały. – Śmiałam się, ale mimo wszystko wyginałam się pod jego dotykiem.

-No przepraszam. – Jęknął zjeżdżając ręką w dół. – Przepraszam.

-Która godzina? – Zapytałam opierając się o niego.

-Za chwilę siódma.

-Czemu nie śpimy?

-Bo mam ochotę na poranny seks. – Zamruczał całując moją szyję. – Myślę, że ty także. – Zaśmiał się wsuwając dłoń między moje nogi.

***

-Papapa siostrzyczko! – Mania tuliła mnie jakby miała mnie zobaczyć za rok. – Przyślij pocztówkę w tej Minnesoty.

-Stara, wrócę za kilka dni. – Śmiałam się odsuwając ją. – Kupię Ci coś.

-Córeczko. Nie za krótka ta spódniczka? – Zapytała mama stając za mną i zsuwając mi spódniczkę.

-Mamo, daj spokój. – Śmiałam się całując ją w policzek.

-Gotowa? – Zapytał Ian przychodząc z biletami.

-Tak. – Uśmiechnęłam się. – Trzymajcie kciuki, widzimy się niedługo. – Krzyknęłam do nich idąc z bagażem przed siebie. Odprawa minęła wyjątkowo bez problemów i opóźnień.

-Zmęczona? – Zapytał Ian, kiedy siedzieliśmy już w samolocie.

-A jak myślisz? – Pocałowałam go. – Wymęczyłeś mnie makabrycznie.

-Może trochę. – Zaśmiał się wyciągając swoje podręcznego notebooka.

-Co będziesz robił? – Oparłam głowę na jego ramieniu.

-Muszę posprawdzać kilka rzeczy. – Pocałował mnie w czoło. – Prześpij się.

-Dobrze. – Ziewnęłam układając się wygodnie na fotelu.

***

-Zostawiamy walizki i od razu jedziemy do rodziców Nikki? – Zapytałam idąc hotelowym holem za Ianem.

-Tak. Chcę mieć to z głowy, a potem pójdziemy gdzieś na obiad. To tutaj. – Powiedział otwierając ciężkie, dębowe drzwi.

-Boże, jak tu pięknie. – Powiedziałam rzucając się na ogromne łóżko.

-Poleżysz później, a raczej wykorzystasz je trochę. – Śmiał się Ian otwierając okno.

-O nie, nie. Dziś rączki na kołdrę i spać. – Pokiwałam mu palcem wstając w stronę toalety. – Jednak nie, najpierw się wykąpiemy. – Krzyknęłam widząc ogromną, czarną wannę.

-Seks w wannie, zawsze spoko. – Usłyszałam z sypialni.

-Zapomnij erotomanie.

-Chodź, idziemy. – Powiedział stając w drzwiach.

-No już, już. Zdenerwowany? – Zapytałam biorąc torebeczkę/

-Nie, bo jesteś obok. – Objął mnie i pocałował w policzek. Uśmiechnęłam się tylko. Pod budynkiem już czekała na nas taksówka. Pół godziny później staliśmy już pod ogromny, śnieżnobiałym domem.

-To tutaj? – Zapytałam idąc w kierunku furtki.

-Owszem. – Powiedział w końcu naciskając dzwonek. Długo czekaliśmy zanim ktoś otworzył nam drzwi, aż w końcu w drzwiach stanęła kobieta – starsza wersja Nikki.

-Ian? – Zdziwiła się. – Masz czelność tu przychodzić? Po tym wszystkim? – Obruszyła się.

-Muszę z państwem porozmawiać.

-Proszę nas wpuścić. – Dodałam spokojnie. Spojrzała na nas podejrzanie, a po chwili otworzyła szerzej drzwi. Wszechobecne bogactwo doszczętnie mnie dobijało. Czułam się dziwnie chodząc wśród tych luksusów.

-Co on tu robi? – Usłyszałam głęboki, męski głos z salonu. To z pewnością ojciec Nikki.

-Chcą z nami porozmawiać Karl. – Powiedziała brunetka siadając na kanapie, a my zaraz po niej.

***

-Więc chcecie mi powiedzieć, że moja córka chciała Cię zmusić do ślubu? – Mama Nikki w wyraźnym szoku po naszych wyznaniach patrzyła na Iana.

-Tak. – Odpowiedział cicho trzymając mnie za rękę. – Szanuję państwa i chciałem żebyście poznali prawdę. Po oświadczynach Nikki odbiło totalnie. Inna kobieta. Szantażowała mnie tymi pieniędzmi od Pana Karla.

-Boże, nie wierze. – Ojciec Nikki pił drinka z kwadratowej szklanki. –Wychowałem potwora.

-Pieniądze zwróciliśmy, nie chcemy mieć żadnych zobowiązań wobec państwa. – Powiedziałam kładąc dowód przelewu na stolik. –Myślę, że teraz jesteśmy kwita.

-To dzięki Tobie nie doszło do ślubu? – Pani Reed spojrzała na mnie.

-Między innymi. – Odparłam szczerze patrząc a nią.

-Dziękuję. – Podeszła do mnie wyciągając rękę. – Ian to dobry chłopak, nie zasługiwał na to.

-Wiem. – Uścisnęłam jej dłoń. – Nie ma za co.

-Zostańcie na obiad, chociaż tak się odwdzięczymy. – Obok niej stanął Pan Karl.

-Jesteśmy już umówieni, ale dziękujemy za propozycję. – Ian stanął obok mnie uśmiechając się jeszcze. – Dziękujemy za rozmowę i do widzenia.

-Trzymaj się. – Karl uścisnął Iana klepiąc go po ramieniu. Wymieniliśmy się między sobą uśmiechami i wraz z Ianem opuściłam posiadłość państwa Reed.

-Wszystko dobrze? – Zapytałam idąc obok niego.

-Tak. –Poprawił swoją skórę. –Wspomnienia są w jakimś stopniu bolesne.

-Poradziłeś sobie i w końcu masz to z głowy. – Pocałowałam go delikatnie, a on przyciągnął mnie do siebie tuląc mocno.

-Jesteś aniołem. – Uśmiechnął się patrząc na mnie.

-Wiem. – Puściłam mu oczko i poszłam w kierunku taksówki, która właśnie po nas przyjechała.

***

Ian brał prysznic, a ja leżałam na łóżku i patrząc w sufit rozmyślałam nad wszystkim, co wydarzyło się w ostatnich dniach. Moje życie to karuzela. Zdarzeń, uczuć i podróży. Żyję na walizkach i naprawdę mi się to podoba. Zwiedzam, podróżuje i do tego mam przy sobie faceta, który nie widzi poza mną świata. Czyż to nie jest piękne? Mam wszystko, czego potrzebuje i to w jednym miejscu. W końcu jestem szczęśliwa i korzystam z życia. Czerpie satysfakcję z naprawionych spraw, nowych pomysłów i cudownego uczucia bycia potrzebnym. Stanęłam przed lustrem patrząc na siebie. Kolejna randka i kolejne nieznane miejsce. Spojrzałam na swój ubiór i zastanawiałam się czy jest stosowny do miejsca, w które zabiera mnie Ian.

-Gotowa? – Z łazienki wyszedł brunet ubrany w ciemne jeansy i zwykłą ciemna koszulkę.

-Tak. Może być? – Zapytałam patrząc na niego. –Koszulka, spodnie i ponczo jest ok?

-Jak najbardziej. – Uśmiechnął się siadając na krześle i wiążąc buty.

-Gdzie mnie zabierasz?

-Niespodzianka. – Uśmiechnął się patrząc na mnie. – Taksówka zaraz będzie.

-Dobrze. – Westchnęłam poprawiając włosy w lustrze. Po chwili siedzieliśmy już w taksówce jadąc w wyznaczone miejsce. Trzymając się za ręce bez słowa oglądaliśmy widoki za oknem. Pół godziny potem byliśmy już w wyznaczonym miejscu. Odludzie, las i my.

-Ian? – Spojrzałam na niego, gdy nasza taksówka odjechała. –Co to za miejsce? – Zapytałam trzymając kurczowo jego rękę.

-Nie martw się, tu jest bezpiecznie. – Puścił mi oczko i pocałował w skroń. – Chodź. – Pociągnął mnie za sobą w głąb lasu. Szliśmy chwile po pięknych i zadbanych ścieżkach aż zauważyłam drabinę stojącą pod dużym, pięknym drzewem.

-Domek na drzewie? – Zaśmiałam się podnosząc głowę.

-Mówiłem, że jest tu bezpiecznie. Takich domków jest tutaj zdecydowanie więcej.  – Uśmiechnął się. – Wskakuj na górę.

-To będzie trudne…-zerknęłam na swoje wysokie buty, a potem na niego. Jego mina była zdecydowanie wymowna i stanowcza, więc po krótkim westchnięciu zaczęłam wdrapywać się na górę.  Mały, przytulny i skromny schron rozkochał mnie totalnie w sobie. Na środku pomieszczenia stał nakryty stół, zabezpieczone świeczki paliły się dookoła uwalniając przepiękną kwiatową woń. Wyjrzałam przez niewielkie okienko i zaczarowane niebo sprawiło, że nagle rozkochałam się w tym milionie, błyszczących gwiazd.

-Podoba się? – Zapytał Ian otwierając wino i nalewając napój do lampek.

-Zdecydowanie. – Przytuliłam się do jego pleców. – Teleskop? – Zapytałam wskazując palcem w kąt pomieszczenia.

-Owszem. Trochę interesuje się astronomią i chciałbym Ci coś dziś pokazać. – Uśmiechając się odwrócił się w moją stronę. – Usiądź, zjemy kolację.

-Oczywiście. – Odwzajemniłam jego uśmiech siadając przy stole. Chciałam żeby tak chwila nigdy się nie skończyła. Było idealnie – jak zawsze. Ja, on, wino, świece i unoszące się uczucie w powietrzu, do którego żadne z nas się nie przyznawało.

-Chodź, pokaże Ci coś. – Wyciągnął w moją stronę dłoń, gdy dwie godziny później niebo zrobiło się jeszcze ciemniejsze. Podeszłam do teleskopu i uważnie słuchałam tego, co brunet do mnie mówił.

-Wprost teleskopu zobaczyć cztery gwiazdy. – Powiedział ustawiając teleskop.

-Widzę i co? – Zapytałam wpatrując się w obiektyw.

-Ta najbliżej Ciebie, widzisz ją? – Zapytał gładząc moje plecy.

-Widzę. – Odparłam prostując się po chwili. – Co z nią?

-Nazwałem ją Twoim imieniem. – Uśmiechnął się wyciągając z kieszeni zwinięty w rolkę kawałek papieru.

-Żartujesz? – Zapytałam biorąc papier do ręki. – Certyfikat potwierdzający posiadanie na własność gwiazdy „Caroline Montgomery”. – Przeczytałam na głos.

-Całkowicie Twoja. – Uśmiechnął się wkładając dłonie do kieszeni.

-Jesteś niemożliwy. – Śmiałam się. – Dziękuje! – Wykrzyczałam rzucając mu się na szyję.

-Cała przyjemność po mojej stronie panno Montgomery. – Pocałował mnie delikatnie uśmiechając się zadziornie. 

___
Podoba wam się taka sielanka? :>