Rozdział 31

3.08

-Na pewno wszystko wzięłaś? – Zapytał Ian, kiedy wynosiłam z sypialni walizki.

-Tak, zrobiłam sobie wczoraj listę i według niej się spakowałam. – Uśmiechnęłam się do niego zakładając biały sweterek. – Gotowy?

-Tak, chodź. Taksówka czeka. – Pocałował mnie w skroń zabierając walizki.

Podróż minęła nam dość szybko, po dwóch godzinach już jechaliśmy taksówką do moich rodziców.

-Córeczko! Tak się cieszę. – Przed dom szybkim krokiem wyszła mama.

-Cześć mamuś! – Rzuciłam jej się na szyję, kiedy Ian razem z kierowcą wyciągał walizki z samochodu.

-Czy to ten Twój przystojny chłopak? – Zapytała przytulając mnie.

-Tak, to on. – Odparłam dumnie uśmiechając się do niej. –Ian, poznaj. Moja mama, mamo to jest właśnie Ian.

-Dzień dobry, Ian Somerhalder. Miło mi poznać. – Uścisnął jej dłoń pokazując szereg białych zębów.

-Uwierz, cieszę się podwójnie. – Śmiała się. – Chodźcie, przygotowałam już kawę i ciasto. – Zaprosiła nas gestem do domu otwierając drzwi.

-Idź, ja przyniosę bagaże. – Powiedział Ian. Uśmiechnęłam się do niego i weszłam do salonu prosto za moją mamą.

-Tata w pracy? – Rozejrzałam się po salonie siadając na kanapie.

-Tak, od kilku dni nieustannie siedzi w biurze, ale dziś obiecał wrócić szybciej. – Uśmiechnęła się nalewając kawę do filiżanek. – Nie doszło do ślubu?

-Nie. Wygrałam tą walkę. – Zaśmiałam się nalewając mleka. – Chodź. – Powiedziałam widząc Iana w korytarzu. Niepewnym krokiem wszedł do środka i usiadł obok mnie.

-Jesteście głodni? Może zrobię wam coś na szybko? – Zapytała mama siadając w fotelu.

-Ja dziękuje. – Odparł Ian obejmując mnie ramieniem.

-Ja też, na szczęście zdążyliśmy zjeść śniadanie rano. – Uśmiechnęłam się kładąc dłoń na udzie Iana.

***

Mania i Ian zaprzyjaźnili się niemal od razu jeszcze u mnie w kuchni. Pozwoliła mu mówić na siebie Mania, a więc w ciągu kilku dni czy tygodni dokonał czegoś, czego na przestrzeni kilku miesięcy nie mógł dokonać Jensen. Siedzieli oby dwoje na kanapie i oglądali zdjęcia z naszego dzieciństwa. Patrzyłam na nich z uśmiechem, a Ian, co jakiś czas puszczał w moją stronę najpiękniejszy uśmiech, który rozpalał moje serce.

-Dawno nie widziałam Cię tak szczęśliwej. – Powiedziała mama stając przy mnie w futrynie salonu.

-Ja też dawno tak się nie czułam. Przy nim wszystko wydaje się łatwiejsze wiesz? Nawet wstanie z łóżka nie sprawia mi tyle problemów, co kiedyś. – Zaśmiałam się kładąc głowę na jej ramieniu. –Jest idealny, co?

-Świetnie razem wyglądacie. – Pocałowała mnie w czoło. – Mam nadzieję, że to już ten jedyny i w końcu doczekam się wnuków. – Szturchnęła mnie łokciem śmiejąc się. – Zawołaj ich na obiad.

-Chodźcie, obiad czeka. – Powiedziałam podchodząc do kanapy. Jak na prawdziwego mięsożercę przystało Lauren od razu poleciała do jadalni.

-Uwielbiam ją. – Śmiał się Ian wstając.

-Bardziej ode mnie? – Zapytała zarzucając ręce na jego szyję.

-Jesteś najważniejsza. – Uśmiechnął się obejmując mnie w pasie i całując delikatnie. Odwzajemniłam uśmiech i pociągnęłam go za rękę w stronę cudownego, unoszącego się zapachu.

-Przepraszam za spóźnienie, straszne korki. – Do domu wpadł mój zdyszany tata.

-Siadaj Daniel dopóki ciepłe. – Powiedziała mama nalewając do szklanek soku.

-Witam, Ty pewnie jesteś przyjacielem mojej córki. – Od razu skierował kroki w stronę Iana.

-Ian Somerhalder, miło mi. – Jak na dżentelmena przystało wstał od stołu ściskając dłoń mojego ojca. Oni również od razu złapali ze sobą kontakt i rozmawiali o wszystkich możliwych tematach, kiedy ja po przeciwnej stronie stołu zagłębiałam się w rozmowę z mamą i siostrą.

-Dobra. Muszę wam coś powiedzieć. – Powiedziałam w końcu po prawie dwóch godzinach przy stole.

-Jesteś w ciąży? – Zapytał tata, na co mama szczerze się zaśmiała.

-Mam deja vu. – Mania wywróciła oczami popijając sok.

-Nie tato, nie jestem. –Śmiałam się. – Jak wiecie dostałam naprawdę sporo pieniędzy od Jensena. Długo zastanawiałam się, co zrobić z taką gotówką. Pomogłam fundacji założonej przez Iana i wsparłam kilka akcji charytatywnych, ale mam wrażenie, że kwota w ogóle nie maleje. Nie chce kisić tych pieniędzy w banku, bo to bez sensu, kiedy mogę zrobić coś, co uszczęśliwi wiele osób. – Rozejrzałam się po rodzicach, którzy w skupieniu mi się przyglądali. – Kupiłam domek, malutki z pięknym i zadbanym ogrodem niecałą godzinę od was.

-Przeprowadzasz się tu? – Moja mama od razu rozszerzyła oczy.

-Nie mamo. – Zaśmiałam się smutno. – Mam zamiar ściągnąć tu dziadków. Domek nadaje się do remontu, który zresztą już się zaczął. Muszę go tylko wyposażyć i na to również mam projekty oraz plan. Dodatkowo założyłam tutaj konto w banku, na które przelałam gotówkę, aby dziadkowie mieli na dobry start jakieś środki do życia. – Uśmiechnęłam się, a widząc mamy łzy w oczach moje także się zaszkliły.

-Boże. To cudowne. – Szepnęła cicho wycierając policzki. – Zgodzili się?

-Niezupełnie. Dopiero się dowiedzą, jak za kilka dni do nich polecę i po prostu postawię ich przed faktem dokonanym. Znalazłam świetną firmę w Krakowie, która zajmie się sprzedażą domu. Jedynie, co musza zabrać to ubrania, we wszystko inne ich wyposażę. – Uśmiechnęłam się i poczułam na swoim ramieniu dłoń Iana. Przyciągnął mnie do siebie całując w skroń.

-A co jak się nie zgodzą? – Zapytał tata pijąc sok.

-Nie mają wyjścia. Po pierwsza ich dom jest praktycznie sprzedany, a po drugie nie mam zamiaru kolejnych świąt spędzić na telefonie i rozmawiając z nimi skoro i tak nie mają perspektyw na życie tam. Tu będzie im lepiej, jestem pewna. – Powiedziałam stanowczo. Moi rodzice wiedzieli, że dalsze negocjacje nie mają sensu, bo i tak postawie na swoim.

***

-Mam wrażenie, że nie pasuję do Ciebie z ubraniem. – Powiedziałam idąc w stronę domu mojego brata i wpatrując się w biel moich trampek. Różowa spódniczka powiewałam swobodnie zahaczając o jego ciemne spodnie.

-Wyglądasz ślicznie, jak zawsze. – Uśmiechnął się całując moją dłoń, którą trzymał w żelaznym uścisku.

-W końcu! – Usłyszałam Camille, która siedziała na werandzie przed domem i uśmiechnęła się widząc nas w bramce.

-To Camille, a to Ian. – Przedstawiłam ich sobie, a widząc maślane oczka swojej bratowej miałam ochotę wybuchnąć śmiechem. Weszliśmy do domu i Ian o dziwo bez krępacji od razu ruszył w stronę mojego brata.

-Matko. – Westchnęła Cam. – Jest taki…gorący

-Bo powiem mojemu bratu. – Zagroziłam palcem śmiejąc się, a ona udała wielkie oburzenie i poszła do kuchni.

-Cześć młoda. – Usłyszałam z salonu.

-Cześć staruszku. – Zaśmiałam się podchodząc do Iana i obejmując go w pasie. – Jestem w ciężkim szoku, że nie jesteś w pracy.

-Ja też. – Powiedziała Camille śmiejąc się. – Kawy, herbaty, a może coś mocniejszego? – Spojrzała na Iana.

-Na razie tylko kawę. – Uśmiechnął się grzecznie ściągając marynarkę.

-Już go lubię. – Śmiał się Matt siadając na kanapę.

***

-Ej, ale wiecie dobry anal nie jest zły. – Powiedział Matt pijąc kolejnego drinka i obejmując Camille. Siedziałam obok z Ianem, który śmiał się w niebo głosy.

-Matt nie mów mu, bo będzie chciał. – Śmiałam się rzucając w niego poduszką.

-Dobrze stary, chciej, a na pewno dostaniesz. – Mój brat śmiał się. – Jeszcze jednego? – Zapytał patrząc na bruneta.

-Ja już dziękuję, zbieramy się z Care do domu. – Uśmiechnął się oddając szklankę. – Widzimy się jutro.

-Nie sądzę. – Śmiałam się poprawiając włosy.

-Same problemy. – Dodała Camille klepiąc Matta po plecach. –Widzimy się na obiedzie jutro. – Powiedziała do mnie całując w policzek. Pokiwaliśmy im na pożegnanie i późnym wieczorem wyruszyliśmy w stronę mojego domu.

-Jesteś zła? – Zapytał Ian lekko plącząc język.

-Dlaczego miałabym być zła? – Zapytała zerkając na niego.

-Nie wiem. –Odparł obejmując mnie od tyłu. Szliśmy w takim dziwnym uścisku jeszcze kawałek dopóki Ian nie stanął naprzeciwko mnie.

-Co?

-Wiesz, że Cię uwielbiam? – Zapytał stając blisko mnie.

-Teraz już wiem.

-I wiesz, że wskoczyłbym za Tobą w ogień?

-Teraz już wiem.

-Szaleje za Tobą. – Objął moją twarz w dłonie. – Wariuje bez Ciebie. – Szepnął i pocałował mnie tak namiętnie jak nigdy dotąd. Odwzajemniałam z równą prędkością jak on, ale po chwili zaczęłam tracić oddech.

-Uduszę się. – Śmiałam się odrywając od niego. – Jesteś wariatem.

-Wiem, ale to przez Ciebie. – Śmiał się obejmując mnie ramieniem i całując w czubek głowy. Właśnie to jest jedna z największych i najlepszych zalet bycia niską. 

__

Troche sielanki nigdy nie zaszkodzi :D Myślałam o tym czy w tym samym czasie nie wrzucać i tutaj i na drugiego bloga rozdziału. Jednak nie wiem czy nie bedzie tak, ze tutaj beda komentarze a tam bedzie hulał wiatr. Co myślicie? Buźka!