Rozdział 29

29.07

Założyłam na siebie szlafrok i chwile po siódmej weszłam do kuchni. Ian w spodniach dresowych smażył naleśniki nucąc znajomą melodię pod nosem.

-Dzień dobry. – Powiedziałam cicho opierając się o ścianę.

-Wstałaś w końcu, już się bałem, że będę musiał jeść sam. – Uśmiechnął się. – Siadaj, zaraz naleje Ci kawę.

-Dwa pytania. – Powiedziałam siadając.- Skąd masz ubrania? Drugie pytanie, co robisz w mojej kuchni?

-Ubrania mam z domu, przygotowałem się na chwilowy pobyt u Ciebie, a co do tego, co robię w Twojej kuchni to śniadanie. Patrząc po szóstej na zawartość Twojej lodówki stwierdzam, że nie za bardzo dbasz o siebie. – Uśmiechnął się stawiając kubek przy moim talerzu.

-Zrobiłeś mi zakupy? – Uniosłam brew upijając łyk napoju bogów.

-Tak, nie ma za co. – Puścił mi oczko stawiając na stole talerz z naleśnikami.

-Dzwoniłeś do rodziców?

-Nie, mój brat się tym zajmie. – Nałożył mi jednego i polał sosem klonowym.

-Co Cię skłoniło to zmiany decyzji? – Spojrzałam na niego biorąc kęs śniadania.

-Ty. – Odparł krótko nie patrząc na mnie.

-Wiem o tych pieniądzach od ojca Nikki. – Powiedziałam powoli i niepewnie.

-Skąd? – Podniósł od razu głowę.

-Mam swoje źródła. Ile pieniędzy dostałeś?

-Dużo. Musiałem postawić na nogi kilka oddziałów mojej fundacji. Ogromna kasa.

-Nie chce żebyś miał cokolwiek wspólnego z tą rodziną. Oddamy im pieniądze. – Powiedziałam pijąc kawę.

-Nie mam takiej gotówki od ręki.

-Ile dostałeś? – Powtórzyłam pytanie biorąc kolejnego naleśnika.

-Trzysta tysięcy. – Powiedział cicho dłubiąc widelcem.

-Okej, oddamy mu te pieniądze. Dam ci je. – Uśmiechnęłam się.

-Nie mogę…-zaprotestował od razu.

-Możesz i zrobisz to. Rodzina Reed ma zniknąć z pola naszego widzenia i w ogóle naszego życia. Wieczorem zrobimy przelew.

-Co chcesz w zamian?

-Spokój. Ja nie Nikki, przed ołtarz Cię nie będę ciągnąć. – Zaśmiałam się patrząc na zegar. – Mam mało czasu, lecę się szykować do pracy.

-Mogę Cię odwieźć? – Spojrzał na mnie.

-Nawet Jensen mnie nie odwoził. – Zaśmiałam się. –No dobrze, ale przecież nie masz samochodu…

-Zawiozę Cię Twoim, a potem po Ciebie przyjadę. – Uśmiechnął się wstając od stołu.

-Dam Ci komplet kluczy. – Westchnęłam śmiejąc się. – Dziękuje za śniadanie. – Pocałowałam go delikatnie w usta i poszłam do swojej sypialni.

***

-Zawsze chodzisz ubrana tak do pracy? – Zapytał obserwując drogę.

-Tak to znaczy jak? – Spojrzałam na swoją koszule i jeansy.

-Tak…wyzywająco.

-Sugerujesz, że wyglądam jak dama lekkich obyczajów? – Spojrzałam oburzona na niego. Zaśmiał się i położył dłoń na moim udzie.

-Nie, raczej tak, że mam ochotę zjechać z Tobą na pobocze. – Puścił mi oczko.

-Pff. Teraz już Ci nie uwierzę. Zrobisz obiad?

-Tak, na co masz ochotę? – Spojrzał na mnie, gdy staliśmy na światłach.

-Coś zdrowego, lekkiego i pysznego. – Uśmiechnęłam się.

-Oczywiście. Wino?

-Wole piwko. – Zaśmiałam się, a on odwzajemnił mój śmiech zajeżdżając pod budynek.

-Do zobaczenia. – Uśmiechnęłam się.

-Miłej pracy mała. – Odwzajemnił uśmiech całując mnie w policzek.

***

-Oczywiście kilka spraw organizacyjnych. Krótko o naszych osiągnięciach i planach. – Mój szaf wesoły od ucha do ucha, wstał dziś chyba prawą nogą z łóżka. – A więc.. Po pierwsze wygraliśmy przetarg na wystrój ogromnego, pięciogwiazdkowego, a co za tym idzie ekskluzywnego hotelu na Florydzie.

-Brawo! – Krzyknął ktoś z naszej ekipy namiętnie klaszcząc w dłonie, dupoliz – pomyślałam wywracając oczami.

-Dziękuje. – Szef uśmiechnął się. – Poza tym chciałbym wyróżnić premią dwóch pracowników, którzy w ostatnich tygodniach odwalili kawał dobrej roboty. Za świetne negocjacje oraz przyjęcie pomyślnych projektów dla Killiana Housa. – Zaczął klaskać w dłonie, a wszyscy razem z nim. – Oraz dla Pani Caroline Montgomery za zrealizowanie tych projektów i zdobycie zaufania nowych, stałych klientów. – Uśmiechnął się w moim kierunku, a ja odwzajemniłam uśmiech. –To właśnie do Ciebie wędruje projekt hotelu i Tobie powierzam to zadanie. Oczywiście możesz wybrać sobie z naszego zespołu kogoś do pomocy, proszę bardzo. Dasz radę?

-Oczywiście. – Skinęłam głową.

-Koniec zebrania. – Zarządził szef i wszyscy zgodnie wyszliśmy z gabinetu.

-Gratuluje. – Killian uśmiechnął się w moim kierunku zapinając marynarkę.

-Ja również. – Uśmiechnęłam się wchodząc do swojego gabinetu. – Jensen? – Zapytałam widząc swojego jeszcze męża na fotelu.

-Witaj. – Wstał uśmiechając się do mnie. Ułożone włosy, dwudniowy zarost, jeansowa koszula i skóra. Na biurku zauważyłam kapelusik i okulary.

-Nie dość, że nachodzisz mnie w domu, musisz robić to jeszcze w pracy? – Spojrzałam na niego wymijając go i siadając na swoim fotelu. – Czego chcesz?

-Porozmawiać, zapytać, co u Ciebie. Jak po ślubie Iana? – Usiadł wygodnie krzyżując nogi.

-Świetnie, piękna ceremonia. Jakieś jeszcze pytania?

-Nie kłam. Wiem, że do ślubu nie doszło. Przez Ciebie zresztą.

-Nawet, jeśli, co Ci do tego? Nie mam czasu na rozmowy z Tobą, teraz ani nigdy.

-Jesteś niemiła. Co to za zmiana?

-Może nie zmiana, a po prostu zachowuje się tak jak Ty byś tego nie chciał? – Spojrzałam na niego srogo. – Naprawdę mam masę roboty.

-Jeżeli myślisz, że ułożysz sobie życie z Ianem, daruj sobie. On nie potrafi być w związkach.

-Słucham? – Zaśmiałam się. – Może Ty potrafisz?

-Nie potrafię, ale chociaż się przyznaję. – Puścił mi oczko. – Ian jest zawsze z kimś dla profitów. Najpierw była Nina, ale kiedy stał się dość popularny rozstali się. Teraz Nikki. Niedoszły teść dał mu pieniądze, postawił fundację na nogi i co? Kopnął ją w tyłek. A Ty, co masz mu do zaoferowania? Jakie profity możesz mu dać? Żadnych. – Wstał zakładając kapelusz.

-Mogę więcej niż myślisz, wyjdź stąd. – Podniosłam głos.

-Prawda boli? Wiem. Do zobaczenia, niedługo. – Założył okulary i wyszedł z gabinetu. Wzięłam kilka głębszych wdechów, a po chwili drzwi do mojego gabinetu otworzyły się ponownie.

-Mówiłam, że masz wyjść! – Krzyknęłam odwracając się na fotelu.

-Mówiłaś? – Usłyszałam znajomy głos, który nie należał do Jensena.

-Matt? – Odwróciłam się. – Boże, przepraszam. – Szepnęłam wstając i przytulając go. – Wejdź, chcesz coś pić?

-Ja tylko na chwilę, ubłagałem Twoją sekretarkę żeby mnie wpuściła. Twarda babka.

-Moja krew. – Zaśmiałam się wskazując na fotel. – Siadaj. Co się stało? Gdzie Kate?

-Właśnie o niej chciałem pogadać. – Westchnął ciężko. – Musisz mi pomóc.

-Zamieniam się w słuch. – Oparłam się na łokciach wpatrując się w jego twarz.

-Ukrywam coś przed Kate. Przed przyjaciółmi. Przed samym sobą. – Powiedział cicho patrząc w swoje dłonie. – Mam żonę i syna.

-Słucham? To jakiś żart? – Zaczęłam się śmiać, ale kiedy zrozumiałam powagę sytuacji spoważniałam.-Czemu to ukrywasz? Czemu okłamujesz Kate?

-Okłamuje wszystkich. Żona rozstała się ze mną, gdy miałem problemy z narkotykami i pozbawiła praw do mojego syna. Wyjechałem i…zmieniłem swoje życie. Co ja mam zrobić Care? Duszę się w tym kłamstwie.

-Po pierwsze powiedzieć Kate, po drugie powiedzieć wszystkim dookoła. Życie w kłamstwie nie doprowadzi do niczego dobrego. –Oparłam się patrząc na niego.

-Myślisz, że ona to zrozumie? Że zaakceptuje to? Mnie?

-Oczywiście. Znam ją i wiem, że Cię kocha, a jeżeli Cię kocha to zrobi dla Ciebie wszystko. Zaufaj mi i zaufaj sobie. – Uśmiechnęłam się.

-Dziękuje. Nie mów jej na razie, chce zrobić to sam.

-Dobrze. Śpisz u niej?

-Tak, ale teraz jest w pracy, więc miałem czas żeby przyjechać. Podrzucić Cię do domu?- Zapytał patrząc na zegarek. Powinnam skończyć za trzy godziny, ale skoro zostałam tak ładnie dziś pochwalona mogłam sobie uciec.

-Dziękuję, chętnie. Ian ma mój samochód. – Uśmiechnęłam się zbierając swoje rzeczy z biurka.

-Idę po samochód, będę czekał przy wyjściu. – Powiedział i szybkim krokiem wyszedł z gabinetu.

___

Zboczuchy! Tylko seksy wam w głowie :P
Przy okazji tego, że w końcu zaczyna się taka sielanka chciałabym naświetlić jeden fakt. Wstawiając ostatni rozdział na blogu było 15265 wyświetleń, a dziś...trzy dni później jak sami widzicie jest ponad 300 więcej. Cudowna sprawa! Szkoda tylko, że nie przekłada się aż tak na ilość komentarzy :) Buziaki!