Rozdział 25

14.07

Ostatni czas był dla mnie naprawdę pracowity. Nie dość, że od rana do wieczora siedziałam w pracy robiąc projekty to sprawy z Ianem nijak się nie zmieniły. Pomimo wielu rozmów, podchodów, spacerów, spotkań i wspólnych nocy zdania nie zmienił. Na nic zdały się moje prośby odnośnie przemyślenia decyzji podjętej przez niego. Opadłam z sił i mimo, że się nie poddałam na razie nie mam ochoty dalej się tym zajmować. Ślub za dwa tygodnie. Zostały mi dwa tygodnie.

Od czterech dni jestem w Atlancie. Oczywiście zaprosiła mnie razem z Kate, Kat. Moja przyjaciółka ma okazje spędzić czas ze swoim chłopakiem, a ja mogę dalej oddać się pracy i przy okazji być bliżej Iana. Czyż to nie cudowny układ? Dziś wieczorem jest domówka w mieszkaniu, a raczej apartamencie Iana. Okazja? Ciężko stwierdzić… część będzie świętować jego ślub, a część koniec zdjęć na planie. A ja? Po co tam idę? Dobre pytanie.

***

-Kochanie. Czy przysłali Ci już garnitur na nasz ślub?

-Ta, wisi w szafie. – Rzuciłem oschle siedząc na kanapie i czytając gazetę. – Jeszcze jakieś pytania?

-Cieszysz się? Niedługo będę Twoją żoną. – Zaświergotała niczym ptaszek stojąc przy oknie.

-A jak myślisz? Widzisz żebym skakał z radości?

-Oh… Mógłbyś wykazać więcej entuzjazmu. – Rzuciła oburzona pijąc herbatę.

-Wystarczy, że będę udawał cały wieczór jak bardzo Cię kocham i jak bardzo nie mogę doczekać się naszego małżeństwa.

-Musisz dobrze grać przed tą…jak jej było?

-Caroline. – Syknąłem rzucając gazetę na kuchenny stół. – Mam serdecznie tego dość. Ciebie. Twoich rodziców. Tej całej szopki. – Oparłem się o kuchenny blat.

-Masz z tego profity. Czyż to nie piękny układ? Ja będę mieć nazwisko, a ty pieniądze na Twoją żałosną fundację.- Zaklaskała w dłonie.

-Nadejdzie dzień, w którym zrozumiesz, że gdy tylko fundacja stanie na nogi ja złoże papiery rozwodowe. – Rzuciłem krótko i poszedłem do swojej sypialni.

-Nigdy nie dam Ci rozwodu. – Krzyknęła za mną.

***

-Witam, witam. Zapraszam do środka. – Słyszałam całkiem radosny głos Iana zapraszającego kolejne osoby do swojego mieszkania. Stałam na tarasie razem z Kat i dyskutowałyśmy o projekcie popijając pinacoladę. Ściągnęłam ze swoich ramion jeansową kurtkę i wróciłam z powrotem do salonu. Roiło się tam od ludzi, których kompletnie nie znałam, ale dwa poprzednie drinki z pewnością dodały mi odwagi.

-Cześć śliczna. – Usłyszałam za swoimi plecami charakterystyczny, ciężki i męski głos.

-Mikel! – Uśmiechnęłam się promiennie. – Co u Ciebie? – Przytuliłam go i pocałowałam w policzek.

-Raz lepiej, a raz gorzej. Co Cię przywiało do Atlanty?

-Interesy. – Zaśmiałam się. – Projektuje mieszkanie Graham, a przy okazji jestem tutaj. Świętując sama nie wiem co, pijąc drink za drinkiem, aby lepszym okiem patrzeć na przyszłą żonę Iana. Czyż to nie piękny wieczór? – Dodałam wlewając alkohol do szklanki.

-Nie lubisz Nikki? – Zapytał stając z boku, a po chwili pochylił się do mojego ucha. – Jak dwie trzecie tego mieszkania.

-Powód jest taki sam? – Spojrzałam na niego.

-Oczywiście. Wierzę, że dasz radę go powstrzymać. Wszyscy w Ciebie wierzymy mała…

-Nie pokładajcie we mnie nadziei. – Oparłam dłonie o blat. – Ian nie słucha nikogo, rozumiesz? Nikogo. Trzyma się tej decyzji dwoma rękoma i nie myśli o tym żeby puścić.

-Kochasz go…

-To za duże słowo. Chce jego szczęścia, to wszystko. Nie drąż…-położyłam rękę na jego klatce piersiowej i odeszłam od niego. Wróciłam na taras, ale niestety nie było tam mojej przyjaciółki ani Kat tylko na moje nieszczęście Nikki.

-Oh. Caroline.. Jak miło…

-Nie zaczynaj. – Spojrzałam na nią srogo. – Wiem o wszystkim. Wiem, że Ian Cię nie kocha. Wiem, że zmuszasz go do tego ślubu. Wiem, że to wszystko jedna wielka ściema.

-Bystra jesteś. Sama na to wpadłaś czy ta ciemna małpka Katherina Graham Ci pomogła? – Zaśmiała się siadając przy stole.

-Daruj sobie. Nie dopuszczę do tego ślubu.

-Ah tak? – Rozsiadła się. – A co zrobisz? Popłaczesz się? Wstaniesz w kościele? Porwiesz Iana? Skarbie… nie wygrasz ze mną.

-Założymy się? – Pochyliłam się nad stołem patrząc jej głęboko w oczy. – Nie uda Ci się go usidlić.

-Założymy się? – Sparodiowała mnie. – Ian ma w tym interes. Poza tym, co Ty masz skarbie do zaoferowania? Nic. Jedyne, co jest w Tobie fajne to twój tyłek. To wszystko.

-Po pierwsze nie przypominam sobie, abym była Twoim skarbem. Po drugie to Ty jesteś tylko kartą przetargową i nic poza tym, a po trzecie…mój tyłek wciąż jest lepszy niż Twoja twarz. – Wyprostowałam się.

-Waleczna jesteś, ale to dobrze. Lubię fajerwerki w swoim życiu. – Uśmiechnęła się. – Fajnie się spało z moim facetem? Szybko rozkładasz nóżki.

-Oh. Nie spałam z nim raz i wiesz co? Jeżeli zechce to dziś też mnie przeleci, w Twojej pościeli. – Warknęłam zabierając swoją kurtkę.

-Swoją drogą…-uniosła głos za mną. – Twój były mąż robił całkiem niezłą minetę. Nie sądzisz? – Zaśmiała się, a ja stanęłam jak wryta. Zabolało. Jednak wiedziałam, że nie dam się sprowokować.

-To tłumaczy skąd załapał opryszczkę. – Uśmiechnęłam się i wróciłam do mieszkania. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w toalecie, ale po drodze wpadłam na przystojnego bruneta.

-Nic Ci nie jest? – Zapytał trzymając mnie za ramiona.

-Nie. Wszystko ok. Dzięki. – Spojrzałam na niego uśmiechając się delikatnie.

-Jestem Nathaniel.

-Caroline, miło mi. – Podałam mu rękę, którą on delikatnie pocałował.

– Drinka?

-Za chwilę, skorzystam tylko z toalety. – Uśmiechnęłam się wymijając go.

***

-Mówię Ci, w Australii kangury stoją przy drogach jak rasowe prostytutki. – Z całkowitą powagą Nate popijał kolejnego drinka, a ja śmiałam się w niebogłosy. Siedziałam bokiem do niego, a moje nogi spoczywały na jego udach.

-Chyba muszę przyjechać do tej Australii i zobaczyć na własne oczy te kangury. – Dodałam ze śmiechem dopijając drinka.

-Zapraszam do siebie. – Uśmiechnął się zadziornie.

-A będę spać z Tobą w jednym pokoju? – Szepnęłam mu zalotnie do ucha.

-Możesz spać nawet pode mną. – Poruszył zabawnie brwią, na co znów wybuchłam śmiechem. – Teraz.  – Dodał po chwili gładząc moje udo. Zegar wskazywał, że za kilka minut już druga. Każdy ma szampański nastrój. Alkohol leje się litrami. W głowie mi szumi.

-Chodź. – Rzuciłam szybko wstając i ciągnąc go za sobą w stronę pokoju gościnnego.