Rozdział 16

Złapałam w pośpiechu klucze od samochodu i szybkim krokiem opuściłam swój dom. Wsiadłam do samochodu stojącego na podjeździe i z piskiem opon opuściłam miejsce parkingowe. Skierowałam się prosto na autostradę w stronę LA. Za niecałą godzinę powinnam być w miejscu docelowym. 

-Care? Co Ty tu robisz? – Drzwi otworzył mi Ian.

-Jesteś sam? – Zapytałam cicho trzymając przy sercu spory plik wydrukowanych kartek.

-Tak, wejdź. – Otworzył szerzej drzwi, abym mogłam przejść w głąb salonu. – Co się stało? – Spojrzał na mnie uważnie.

-Od kiedy wiedziałeś? – Rzuciłam kartki na stół, część z nich spadła na ziemie. – To wszystko to są zdjęcia Jensena z kochankami. Aktorki. Modelki. Piosenkarki. Popatrz…-wskazałam dłonią na kartki na ziemi. – Ty także tam byłeś! Jak długo mnie oszukujesz?! Jak długo się pytam. – Zaczęłam uderzać pięścią w jego tors.

-Uspokój się! – Krzyknął przyciągając mnie do siebie i zamykając w żelaznym uścisku. – Już spokojnie…-szepnął czulej gładząc moje plecy.

-Jak długo…-powtarzałam w kółko płacząc. Przytulił mnie mocno i zaprowadził na kanapę. Usiadłam niepewnie wycierając łzy. Ian bez słowa okrył mnie kocem i poszedł do kuchni zaparzyć herbatę. Po chwili wrócił z błękitnym kubkiem.

-Proszę, wypij. – Powiedział cicho siadając obok mnie. Złapałam w dłonie ciepłe naczynie i upiłam łyk naparu. Melisa.

-Powiesz mi? –Szepnęłam cicho nawet na niego nie patrząc.

-Jensen nigdy nie przerwał zdrad. Nigdy. Zdradzał Cię cały czas będąc na planie. To, że nie wchodziłaś na portale było dla niego czymś idealnym. Skąd masz te zdjęcia?

-Mania, moja siostra mi je wysłała…-upiłam kolejny łyk herbaty. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi. – Szepnęłam z wyrzutem.

-Jesteśmy. – Odparł krótko. – Jednak nie należę do osób, które niszczą związki. To sprawa między Tobą, a Jensenem nic mi do tego…

-Więc pozwoliłeś żebym cierpiała? Żebym dalej ślepo w to wszystko wierzyła? To okropne. – Oburzyłam się.

-Wiem, przepraszam. – Szepnął cicho trzymając mnie za rękę.

-Na nic Twoje przeprosiny Ian. Gdybym wiedziała, że to Ty jesteś zdradzany powiedziałabym Ci o tym bez względu na konsekwencje. Twoje argumenty są słabe zupełnie tak jak Twoja postawa. – Wyrwałam swoją dłoń z jego uścisku.

-Care…

-Nie Ian. Nie. – Spojrzałam na niego. – Daruj sobie i zajmij się swoim cudownym, przyszłym małżeństwem. Mam nadzieje, że Tobie nigdy nikt takiego świństwa nie wywinie. – Rzuciłam krótko wstając z kanapy.

-Nie mogę Cię stracić. – Stanął naprzeciwko mnie. – Nie mogę.

-Owszem, nie możesz, bo nigdy nie byłam Twoja. Jesteś dupkiem Somerhalder, największym dupkiem, jakiego znam. – Powiedziałam zła biorąc klucze ze stołu. W jednej chwili Ian przyparł mnie do ściany i całował najbardziej zachłannie jak mógł. Odwzajemniłam z równym zaangażowaniem jego pieszczotę, lecz po chwili wyswobodziłam się z jego uścisku. – Żegnaj Ian. – Rzuciłam krótko i w pośpiechu opuściłam jego mieszkanie. Wsiadłam do samochodu i pierwsze, co zrobiłam po ruszeniu z parkingu zadzwoniłam do swojej siostry.

-Halo? – Odebrała po którymś sygnale.

-Dziękuje. – Powiedziałam tylko.

-Nie jesteś zła? – Zapytała cicho.

-Nie. Otworzyłaś mi oczy, gdyby nie Ty dalej bym mu ślepo wierzyła. Pękło mi serce, ale…co zrobić? Wracam do domu i chce rozwodu, bez dwóch zdań. Już dostał szansę i nie poprawił się. Nie mam, po co dłużej w tym siedzieć.

-Masz rację, trzymam kciuki. Dzwoń jak cos, idę spać dalej. Kocham Cię. – Rozłączyła się.

***

-Mogę Ci to wyjaśnić…-powiedział Jensen siadając naprzeciwko mnie.

-Nie chce wyjaśnień. – Odparłam spokojnie. – Masz masę kochanek. Miałeś masę kochanek. Ty jesteś chory. To powinno się leczyć. – Dodałam popijając wino.

-Kocham Cię i nie chce Cię stracić. – Mam deja vu, już to dziś słyszałam.

-Masz problem, trzeba było myśleć zanim zaciągnąłeś tą gromadkę lasek do swojego łóżka. Jutro wyjeżdżam, chciałabym po powrocie zastać puste mieszkanie. – Powiedziałam wstając z kanapy.

-Wyrzucasz mnie? – Zapytał cicho.

-Tak. Z domu i z mojego życia, chce rozwodu. Prześle Ci papiery rozwodowe na dniach. Mam nadzieję, że nie będziesz robił problemów.

-Jesteś tego pewna? – Spojrzał na mnie.

-Jak nigdy niczego w życiu. Dziś pozwalam Ci tutaj spać, ale jutro masz zacząć się pakować i nie chce Cię więcej widzieć, zrozumiałeś? – Spojrzałam na niego stojąc w progu salonu.

-Tak. – Powiedział cicho patrząc w swoje dłonie.

-Świetnie. – Odparłam i udałam się wprost do naszej, a teraz już mojej sypialni. Oparłam się o drzwi i w końcu dałam upust swoim emocjom. Popłakałam się jak mała dziewczynka.  Chyba każdy z nas miał taką jedną miłość. Taką miłość, która zatrzymywała świat, która kiedy patrzyłeś na ukochaną osobę to wiedziałeś, że tak wygląda szczęście. Te słynne trzy metry nad niebem były niczym w porównaniu z tym jak się czułaś. To takie braterstwo dusz, takie coś, że rozrywa od środka, masz łzy w oczach, ale spokojnie, to łzy szczęścia. Ściskało Ci żołądek, nerkę, płuco, kurwa, serce, serce też ściskało, kiedy on Cię dotykał. A przecież dotykał głębiej, mocniej, intensywniej, dostawał się pod powłokę skóry i łaskotał Twoją duszą. Kiedy całował to przekazywał smak życia, jakoś tak byłaś nieśmiertelna, nie? Każdy miał taką miłość, która rozpierdalała system, która miała się nie kończyć, która była jak niekończąca się bateria z pokładami radości. Właśnie taką miłością był dla mnie Jensen, ale najgorsza jest świadomość, że ja nie byłam taką miłością dla niego. Usłyszałam pukanie do drzwi.

-Tak? – Zapytałam cicho wycierając policzki.

-Wpuścisz mnie na chwilę? – Zapytał Jensen.

-Wejdź. – Rzuciłam krótko.

-Zabiorę kilka swoich ubrań i pojadę do Jareda. Jutro przyjadę po resztę rzeczy. – Powiedział cicho nie patrząc na mnie. Nie odpowiedziałam. Patrzyłam jak chodzi po pokoju i zbiera do małej, podręcznej walizeczki ubrania. Siedziałam na skraju łóżka zalewając się łzami. Moje serce rozrywał ogromny żal. Wodziłam wzrokiem za swoim „mężem” patrząc jak w pośpiechu pakuje ubrania. Tchórz. Egoista. Dupek. Idiota. Cisnęło mi się wiele gorzkich słów na usta, ale nie byłam w stanie wyrzucić ich z siebie.

- Kiedyś o mnie zapomnisz, tak jak zapomina się jak smakowała wczorajsza kawa, albo tak jak zapomina się o zeszłorocznym śniegu. – Ukucnął obok mnie. -Zapomnisz, jaki ból był wymieszany z pierwiastkami szczęścia i jak przyśpieszał oddech. Zapomnisz pojedyncze słowa, gesty, myśli. Wszystko uleci z Ciebie jak życie z człowieka przejechanego przez ciężarówkę. Ty kiedyś zapomnisz jak smakowało moje imię. Oddasz serce w depozyt komuś innemu,  komuś lepszemu. Komuś, kto nie będzie takim idiotom jak ja. Dopiero teraz rozumiem, co straciłem. Jesteś cudowną i śliczną kobietą. Szczęście wypełni Cię po brzegi, od paznokci u stóp do końcówek rzęs. Życzę Ci tego, wiesz? – Dotknął dłonią mojego policzka. -Będziesz żyć w spokoju,  łykać złudzenia w pigułkach każdego pojedynczego ranka. Ale nic nie będzie takie samo jak te nasze chwile. Jak nasza samotność we dwójkę,  jak nasze bycie razem, ale osobno. Dobranoc księżniczko. – Musnął mnie w czoło i wyszedł z sypialni.

____

W następnych rozdziałach nie spodziewajcie się zbyt dużo Iana - teraz czas na poznanie rodziny Care i ich postawy wobec wyboru córki. Mam nadzieję, że taka podróż wam się spodoba. Dziękuje za komentarze i zapraszam do czytania i pozostawiania opinii. Buziaki!