Rozdział 14

07.06

Dziś wielki dzień. Po wielu dniach męczarni, potu, łez, upadków, siniaków, ran i ogromnej pracy w końcu świat ujrzy nasze wypociny. Wszystko jest dopięte na ostatni guzik, każdy ruch jest wystarczająco skoordynowany, a my jak nigdy jesteśmy jedną, wielką grupą ufającą sobie i każdej osobie wokół nas. Punktualnie o piętnastej pod naszym hotelem stoi autokar, który przewozi nas na miejsce koncertu. Siedząc wspólnie wspominamy sobie każdą próbę, każdy trening. W ciągu całego tego czasu ćwiczyłyśmy na placu pełnym ludzi, na głównej i ruchliwej ulicy pod osłoną nocy ćwicząc dodatkowo naszą koncentrację i podzielność uwagi, tańczyłyśmy w deszczu na plaży oraz zaraz po wschodzie słońca, a także, aby pokonać tremę i strach ludzie w supermarkecie mogli podziwiać nasze wygibasy. To było fantastyczne doświadczenie i za nic w świecie nie chciałabym, aby taka zabawa i nauka mnie ominęła. Również sprawy z Ianem naprostowały się i wspólnie doszliśmy do wniosku, że nasza znajomość jest na tyle skomplikowana, że lepiej będzie jak nie zobaczymy się aż do czasu ślubu Iana. Zapominamy o wszystkim, co zrobiliśmy, co zrobić mogliśmy i o wszystkich słowach i niezałatwionych sprawach. Oczywiście to był jego pomysł – najgłupszy, jaki kiedykolwiek słyszałam, ale widocznie jego wątpliwość odnośnie wspólnego życia z wampirzycą Rosalie zostały rozwiane, a w jego życiu nastał ład i harmonia. Już jutro wracam do Malibu, do swojego domu, swoich spraw i do swojego życia. W końcu i u mnie nastanie jakiś porządek i mam nadzieję, że wszystko ułoży się tak idealnie jak w moich snach. Wiem, że kocham Jensena jednak uczucie przygasa, a ja chciałabym zrobić wszystko, co w mojej mocy, aby to uczucie wróciło najlepiej ze zdwojoną siłą i wyparło z mojej podświadomości jakieś dziwne i nie zbyt rozsądne uczucia oraz pragnienia związane z nijakim Somerhalderem. Nieźle zawojował w moim życiu, ale na szczęście to już skończone. Czas na moje plany, na moje życie. Czas na mnie.

-Jesteśmy na miejscu. – Usłyszałam z drugiego końca autokaru. Jechaliśmy niecałe dwie godziny, ale każda z nas jest tak podekscytowana, że nie ma mowy o nucie zmęczenia w tym momencie. Sprawnie wysiadamy z pojazdu i wraz z naszą trenerką idziemy prosto do ogromnego budynku, w którym masa ludzi biega w tą i z powrotem robiąc rzeczy, za które im płacą. Ochrona zaprowadziła nas do naszej garderoby gdzie mieliśmy godzinę, aby przygotować się do standardów koncertu. Każda z nas miała swój oddzielny kącik, oddzielne wieszaki i oddzielne kosmetyki. Miałyśmy tylko tą godzinę, aby wyszykować się na tą ważną dla nas chwilę. Niestety Elle ma opóźnienie i nie będziemy miały okazji spotkać się z nią przed koncertem, a więc sytuacja staje się dla nas jeszcze bardziej stresująca. Nagle w całym pomieszczeniu słychać piski i krzyki. Jako iż mój kącik był najdalej od drzwi wejściowych nie miałam szansy zobaczyć, kogo okrążyły moje koleżanki? Jednak po chwili ujrzałam najbardziej znajome włosy pod słońcem.

-Jensen? – Wstałam od lustra. – O mój boże! – Pobiegłam w jego stronę rzucając mu się na szyję.

-Cześć ślicznotko. – Zaśmiał się trzymając mnie w pasie.

-Co Ty tu robisz? – Odchyliłam głowę patrząc w jego oczy i wciąż kurczowo trzymając jego kark.

-Nie mogłem nie być z Tobą tutaj, w tym ważnym dla Ciebie wydarzeniu. Ubłagałem o wolne i oto jestem. – Uśmiechnął się.

-Boże jak ja się cieszę…-szepnęłam wtulając się w jego szyję. –Naprawdę. – Dodałam pewniej całując jego spierzchnięte usta. Jego dłonie od razu zacisnęły się na moich pośladkach, a ja mocniej objęłam go nogami. Tęskniłam za nim i jego dotykiem, a zapach, który unosił się w całej garderobie sprawił, iż moje nerwy jeszcze bardziej zostały ukojone.

-Jeżeli za chwile ze mnie nie zejdziesz porwę Cię w jakiś ciemny kąt…-wydyszał do mojego ucha delikatnie je gryząc.

-Kuszące. – Zachichotałam stawiając nogi na ziemi.

-Lecę zająć swoje miejsce, widzę Cię na scenie. – Puścił mi oczko i pocałował. – Kocham Cię. – Krzyknął odchodząc w stronę drzwi.

***

Koncert trwał niecałe dwie godziny. Publiczność była tak liczna, że nie potrafiłam nawet wyłapać swojej siostry, a co dopiero Jensena. Wszystko wyszło nam idealnie, bez pomyłek czy też nieproszonych błędów a więc nasza trenerka oraz sama Elle była w wniebowzięta. Hale opuściliśmy chwile po 23 i pojechaliśmy prosto do naszego hotelu świętować nasz sukces w hotelowym pokoju.

-Dobra. Zamówiłam już alkohol i jedzenie. – Powiedziała Kate wracając z tarasu. – Idę do pokoju Manii, bo ma rozładowany telefon.

-Dobra. – Uśmiechnęłam się do niej i usiadłam obok Jensena na sofie. – Tęskniłeś?

-Bardzo. – Pocałował mnie w skroń. – W końcu wracamy do domu, co mała? – Zaśmiał się gładząc moje ramie.

-Tak sobie myślałam. Może remont kuchni? Ta mi się znudziła. – Spojrzałam na niego z dołu.

-Kuchnia? Ja myślałem o naszym salonie.

-Może odnowimy całe mieszkanie? – Zaśmiałam się kładąc głowę na jego torsie.

-Dobrze. – Zgodził się od razu całując mnie w nos. – A co z odnowieniem przysięgi małżeńskiej?

-Pomyślimy o tym jak wrócimy do Malibu. – Ucięłam temat, bo akurat do pokoju weszła moje siostra, Kate i przystojny brunet. Zmierzyłam go od dołu do góry i spojrzałam na moją siostrę, która uśmiechnięta trzymała go w pasie.

-Care poznaj to Daniel mój przyjaciel, Daniel to moja siostra. – Powiedziała uśmiechnięta.

-Cześć. To mój mąż Jensen. – Podałam mu dłoń.

-Znam Cię. – Zaśmiał się Daniel ściskając dłoń Jena.

-Ja Ciebie też. Sharman hm?

-Ackles. – Powiedział pewnie i obydwoje wybuchnęli szczerym śmiechem.

-Cześć Mania. – Mój mąż skierował się w stronę mojej siostry, która wręcz mroziła go wzrokiem.

-Mania dla rodziny i przyjaciół, dla Ciebie Lauren. – Burknęła i weszła w głąb pokoju ciągnąc za sobą Daniela.

-Czy ona kiedyś mnie polubi? – Szepnął mi do ucha.

-Pewnego dnia…-westchnęłam całując go w brodę.

***

Wieczór minął powiedzmy w zdrowej i spokojnej atmosferze. Alkohol nie lał się litrami, ale wszystkim dopisywał szampański humor.  Poszliśmy spać około trzeciej w nocy. Rano pożegnanie z trenerką i dziewczynami, a potem powrót do domu, do Stanów, do Malibu, do siebie.

___

Kolejny rozdział. Nie martwcie się, na moim komputerze kończę już 19 rozdział, a więc żaden zastój weny nie jest mi na tą chwilę straszny. Mogę tylko zdradzić, że od następnego rozdziału zacznie się dziać. Mam nadzieję, że nie zanudzam was, hm? :> Pozdrawiam cieplutko w te mroźne dni!