Rozdział 6

13.05

Środa rano – nie lubiłam tego dnia najbardziej w całym tygodniu. To dzień, w którym praktycznie od 10 do 20 siedziałam w szkole.  Podniosłam się ociężale z łóżka i podeszłam do okna. Pogoda jak zwykle była cudowna, a cichy szum morza działał kojąco na moją zszarganą duszę. Poprzedniego wieczora zrobiła kolacje chłopakom, ale sama uciekłam szybko do łóżka. Siedzenie z Ianem byłoby dla mnie zbyt stresujące. Wsunęłam na stopy kapcie i wyszłam z naszej sypialni.

-Jensen! Jensen! – Krzyczałam chodząc po domu. W kuchni na stole znalazłam karteczkę oraz na talerzyku przykryte folią kanapki „Pojechałem do radia. Wieczorem na kolację wpadnie Jared z żoną i Ian. Mam nadzieję, że upichcisz coś dobrego. Kocham Cię. J”. Ian? Znowu. Nie podoba mi się, że jest tak blisko z moim mężem. Po zrobieniu sobie kawy usiadłam przy kuchennym, szklanym stole i wykręciłam numer do mojego męża – na marne, telefon był wyłączony. Zjadłam kolorowe kanapeczki, dopiłam kawę i w przeciągu trzydziestu minut wyszykowałam się na zajęcia.

Standardowo utknęłam w korku. Żadna nowość – Malibu pod tym względem nie przestanie mnie zadziwiać. Przez całą drogę próbowałam skontaktować się z Jensenem. Ile może trwać nagranie w radiu? Pogłośniłam radio i okryta oazą spokoju jechałam przed siebie Lolets Avenue Street. Zajeżdżając pod budynek szkoły mój telefon zawibrował w uchwycie.

-W końcu. – Odebrałam. – Ile może trwać nagranie?

-Uwierz mi skarbie, długo. Co się stało? – Zapytał Jensen.

-Ja mam do dwudziestej zajęcia. Nie zdążę nic ugotować. – Powiedziałam wysiadając z samochodu.

-Kurcze. Wszyscy będą o 21. – Odpowiedział zmartwiony.

-Zróbmy tak. Ja zaraz zadzwonię do restauracji niedaleko nas. Przygotują jedzenie, a Ty po prostu je odbierzesz.

-Nie głupie. Wracając do domu zajadę po jakiś alkohol. – Zaśmiał się.

-Widzisz? Co byś beze mnie zrobił? W kuchni, w szafce przy lodówce jest czarno biała zastawa, a w szafce nad zlewem lampki do wina i tym podobne. Poradzisz sobie.

-Kocham Cię, wiesz? – Zapytał zamykając samochód.

-Wiem. – Zachichotałam. – Kończę, do zobaczenia wieczorem. – Zacmokałam do telefonu i schowałam go do torebki. Szerokimi, murowanymi schodami weszłam pod sale numer 8 gdzie akurat Kate tańczyła swoją solówkę.

-Hej. Sama jesteś? – Zapytałam patrząc na ścienny zegar.

-Wow. Jesteś przed czasem. – Zaśmiała się. – Jest jeszcze Igrisa, ale zeszła do swojego znajomego. No wiesz..-Zaśmiała się poruszając brwiami.

-Wiem. – Zawiwatowałam jej ściągając bluzę. – Wpadasz wieczorem do nas na kolację?

-Co to za okazja? – Zaśmiała się rozciągając.

-Nie ma okazji. Jensen zaprosił Jareda z żoną i Iana..-Westchnęłam.

-Nie chcesz zostać sama z Ianem? – Zdziwiła się.

-To nie jest śmieszne! – Burknęłam. – Jego obecność wyjątkowo mnie krępuje…

-Dobra, dobra. Wpadnę, ale odwozisz mnie do domu potem.

***

Urwałam się z zajęć chwilę po dziewiętnastej. Chciałam się przygotować przed przyjściem gości. W całym domu pachniało przepysznym jedzeniem, a stół w kuchni był przepięknie zastawiony.

-Jestem z Ciebie dumna. Zajmij się Kate. Lecę pod prysznic. – Powiedziałam do Jensena całując go w policzek.

-Jak mam się nią zając? – Zapytał rozpinając koszulę.

-Nie śpiesz się. – Dodała Kate ze śmiechem.

-Wariaci! – Krzyknęłam z korytarza. Po szybki prysznicu stanęłam przed wielką szafą zastanawiając się, co powinnam na siebie założyć. Chciałam wyglądasz skromnie, ale seksownie. Seksownie dla kogo? Burknęła moja podświadomość. No tak… dla Jensena czy Iana? Może dla ich obu? Sama nie wiem.

-Gotowa? – Zapytał Jensen wchodząc do sypialni. – Chyba jednak nie. – Zaśmiał się widząc mnie w ręczniku.

-Nie wiem co założyć. – Powiedziałam nadąsana.

-Coś skromnego, ale seksownego. – Puścił mi oczko. Zaśmiałam się sama do siebie i wyjęłam z szafy wieszak z zwykłą, czarną sukienką. Założyłam ją szybko na siebie, włosy zostawiłam rozpuszczone, a na nogi założyłam czarne szpilki.

- I jak? – Zapytałam schodząc do salonu.

-Świetnie. – Usłyszałam za sobą. Odwróciłam się i wcale nie zdziwił mnie fakt, że jestem w pomieszczeniu sama z Ianem. – Masz genialne ramiona.

-Dziękuję. – Spojrzałam na niego. Wyglądał inaczej niż zwykle – ten sweterek dodawał mu młodzieńczego uroku. – Gdzie Jensen?

-Skoczył do sklepu z Kate po jakiś likier do drinków. – Uśmiechnął się. Oczywiście, że zostawił mnie samą, jak zwykle. –Jak w szkole?

-Czuję się jak na wywiadzie u babci. Dziękuje, dobrze. Żadnych jedynek ani uwag. – Dodałam z przekąsem włączając wieżę.

-Cieszy mnie to bardzo. – Zaśmiał się siadając na kanapie i przyglądając mi się uważnie.

-Czyżby?

-Oczywiście. – Odstawił szklankę na stolik i w tym samym czasie z wieży poleciała jedna z wolniejszych piosenek. – Zatańczysz?

-Wybacz. Bez trykotu nie tańczę. – Zaśmiałam się odwracając w jego stronę.

-Nalegam. – Podszedł do mnie i złapał za dłoń. Uścisnęłam ją niepewnie i dałam mu się poprowadzić. Nie spodziewałabym się, że jest tak dobrym tancerzem towarzyskim. Pozytywne zaskoczenie sprawiło, że totalnie oddałam się chwili i z pełną radością raz po raz obkręcałam się.

-Świetnie tańczysz. – Zaśmiałam się bujając się w rytm melodii.

-Szkoda, że nie mogę tego powiedzieć o Tobie. –Zaczął się śmiać, za co od razu oberwał w ramię. – Dziękuję za taniec. – Ukłonił się teatralnie i w tym samym czasie wrócił mój mąż z przyjaciółką.

-Co to za romanse? – Zapytałam srogo, ale po chwili roześmiałam się.

-Już się zaczynałam bać. – Powiedziała Kate wchodząc do kuchni i dobitnie przeszywając wzrokiem Iana.

-Cześć. – brunet uśmiechnął się w jej stronę. – Pomóc? – Spojrzał na torbę z zakupami.

-Tak. – odparła szorstko. – Mogę Cię prosić na słówko? – Doskonale wiedziałam, że to nie będzie miła pogawędka. Otworzyłam drzwi na taras, a po chwili Katherine zamknęła je za sobą.

-W co wy się bawicie? – Zapytała prosto z mostu.

-Nie rozumiem…

-Co to za gierki z Ianem? Masz męża, a on narzeczoną. Zapomniałaś?! – Jej spojrzenie przeszywało każdą moją komórkę ciała.

-Kate. Spokojnie. Wiem, że mam męża, a on narzeczoną. Daj spokój. – Zirytowałam się. – Nie jestem głupia.

-Czyżby?

-Przeginasz. – Spojrzałam groźnie.

-Hej, idziecie? – Na taras wszedł Jensen. – Kolacja czeka.

-Tak. Idziemy. – Rzuciłam krótko wchodząc do środka.

***

-Dziękuje za sympatyczny wieczór. – Uśmiechnął się Ian podając rękę Jensonowi. – Zrekompensuje się na dniach.

-Nie ma sprawy. Dopóki mam czas to korzystam. – Uścisnął jego dłoń. – Jedź bezpiecznie. – Zwrócił się w moją stronę. Kate jednak wypiła za dużo alkoholu i postanowiła zostać na noc, a z racji tego, że Ian skusił się na alkohol jestem zmuszona, jako jedyna trzeźwa osoba odwieźć go do jego mieszkania.

-Dam sobie radę. Nie czekaj na mnie. – Pocałowałam go. – Nie wchodź mu do łóżka. – Rzuciłam do Kate.

-Nie obiecuje…-zaśmiała się. Pokręciłam tylko głową i wyszłam.  Otworzyłam samochód i powoli odjechałam z miejsca parkingowego. Milczałam, zresztą Ian także. Nie wiem, co było tego przyczyną, ale nie chciałam drążyć. Obydwoje byliśmy zmęczeni, a przed nami jeszcze trochę kilometrów. Włączyłam cicho radio i podśpiewując pod nosem jechałam spokojnie przed siebie.

-Masz śliczny głos. – Powiedział patrząc w boczną szybę.

-Dziękuje. – Zaśmiałam się. – Jednak wybieram taniec.

-Jak Ci się układa z Jensenem? – Zapytał wprost tym razem wpatrując się we mnie.

-Co to za pytanie? – Spojrzałam na niego stojąc na światłach.

-Ciekawość. – Wzruszył ramionami.

-Dobrze. – Skłamałam. – Jesteśmy zgranym duetem.

-Dlaczego mam wrażenie, że nie mówisz mi prawdy? – Spojrzał na mnie ponownie pocierając brodę. – Dlaczego kłamiesz?

-Myślę, że moje życie prywatne powinno zostać u mnie. Nie znam Cię praktycznie w ogóle. Jeżeli Twoja pozycja w moim życiu się zmieni opowiem Ci więcej. – Rzuciłam szorstko. – Na razie zostańmy na etapie, że jest dobrze.

-Jak chcesz. – Powiedział obojętnie i to były ostatnie słowa, jakie od niego usłyszałam tego wieczora. Nie miałam ochoty na dalsze rozmowy, a tym bardziej na jakiekolwiek żale. Pożegnaliśmy się zwykłym „cześć”, a chwilę po drugiej już leżałam w ramionach mojego mężczyzny.