Rozdział 4

Punktualnie o 21 przekroczyłam w pięknej, różowej sukience próg mieszkania Iana. Moje brązowe koturny delikatnie stukały o panele w ogromnym salonie, który był już wypełniony kilkoma osobami. Nowoczesne urządzenie pomieszczenia zdecydowanie wskazywało na to, że jest to mieszkanie mężczyzny.

-Cześć stary. – Do Jensena podszedł Paul. –Hej ślicznotko. – Puścił mi oczko. Ślicznotko? Zaśmiałam się zawstydzona.

-Cześć. – Opowiedziałam nieśmiało łapiąc Jensena za dłoń. Obydwoje od razu zaczęli ze sobą rozmawiać. Przysłuchiwałam się przez chwilę dopóki nie poczułam na sobie czyjegoś wzroku. Odrzuciłam moje brązowe, kręcone włosy na plecy i odwróciłam się. Przez otwarte okno o barierkę balkonową opierał się Ian ubrany w czarną, obcisłą koszulkę podkreślającą jego mięśnie oraz ciemne jeansy.

-Pójdę się przywitać. – Pocałowałam mojego męża w policzek i ruszyłam w stronę bruneta. – Hej. – Uśmiechnęłam się promiennie. – Dziękujemy za zaproszenie.

-Cześć. – Uśmiechnął się podając rękę. – Daj spokój, nie ma za co. Do twarzy Ci w tym kolorze. – Dodał.

-Dziękuje. – Uśmiechnęłam się spuszczając wzrok.

-Drinka? – Zapytał podchodząc do stolika wypełnionego butelkami.

-Poproszę. – Uśmiechnęłam się odgarniając włosy z twarzy. – Długo tu mieszkasz?

-Kilka lat. Kupiłem do mieszkanie bardzo tanio, można powiedzieć. – Podał mi szklankę mohito. – Okazja życia. – Uśmiechnął się stając naprzeciwko mnie. Jego perfumy były bardzo odurzające. Moje nozdrza pragnęły łapać jak najwięcej tej cudownej woni. – A Ty, jak długo mieszkasz w Malibu?

-Ja.. Em.. Dwa lata, tyle ile jesteśmy po ślubie.

-Wcześniej gdzie mieszkałaś? Chyba nie jesteś stąd. Masz inną urodę. – Patrzył na mnie uważnie, przeszywając swoimi niebieskimi oczami moje ciało.

-Urodziłam się w Polsce, ale gdy miałam 3 lata moi rodzice wyprowadzili się do Stanów. Mieszkałam w Idaho, a potem przeprowadziłam się do Los Angeles. – Odpowiedziałam popijając drinka.

-Polka? Polki są śliczne. Paul także urodził się w Polsce. - Powiedział upijając łyk szkockiej z lodem. – Zajmujesz się tylko tańcem?

-Z wykształcenia jestem architektem, a taniec to pasja, którą rozwijam. – Podniosłam wzrok na jego twarz i zauważyłam, że z zaciekawieniem mi się przygląda. – Za dwa tygodnie mam konkurs i możliwość wyjazdu  do Hiszpanii z Elle Goulding. – Dodałam odgarniając włosy za ucho.

-Nie rób tak. – Powiedział biorąc kosmyk włosów w swoje smukłe palce. – Tak jest zdecydowanie lepiej. – Uśmiechnął się i kciukiem musnął mój policzek. Wzięłam głębszy oddech i ponownie spojrzałam na jego twarz.

-Pójdę do Jensena. Dziękuje za drinka. – Wzięłam ostatni łyk i oddałam mu szklankę. – Był pyszny. – Dodałam wchodząc z powrotem do mieszkania.

-Piłaś? – Zapytał Jensen biorąc mnie na kolana.

-Tak, a czemu pytasz? – Objęłam go w szyi.

-Bo ktoś musi wrócić kotku do domu samochodem. – Musnął mnie w żuchwę.

-Pada na Ciebie. – Zaśmiał się Paul.

-Słyszałam, że urodziłeś się w Polsce. – Przeniosłam wzrok na blondyna. –Też jestem polką! – Uśmiechnęłam się.

-Naprawdę? Już wiem kogo będę zabierał ze sobą do Polski. – Zaśmiał się i tak zaczęliśmy rozmowę o polskim pięknie, polskich kobietach, potrawach i cudowności państwa, w którym się urodziliśmy.

***

Przez cały wieczór zdążyłam poznać i zamienić, chociaż kilka zdań z każdym zaproszonym gościem. Jak się spodziewałam wszyscy byli aktorami z planu Pamiętników Wampirów. Najlepszy kontakt złapałam z Kat Graham, która z pełnym zafascynowaniem opowiadała mi o tańcu i muzyce. Każda osoba w tym ogromnym salonie była przyjaźnie nastawiona do jedynej osoby, która nie była z branży aktorskiej. Ian przez cały wieczór przyglądał mi się, a jego wzrok był dla mnie najbardziej krępującą rzeczą dzisiejszego wieczoru. Gdy tylko podnosiłam na niego oczy nasz wzrok spotykał się i trwaliśmy tą chwilę w zawieszeniu dopóki ktoś nie zaczął ze mną bądź z nim rozmowy. Najgorszy był fakt, że jego wzrok ani trochę nie był przerażający, a wręcz przeciwnie – dziwnie podniecający. Jensen pomimo tego, że był pochłonięty rozmowami ze wszystkimi gośćmi z dumą opowiadał o tym, jaką ma wspaniałą żonę i ani przez chwili nie puszczał mojej dłoni.

-Wyjdę na balkon. – Szepnęłam mu do ucha.

-Coś nie tak? – Spojrzał na mnie.

-Procenty. – Zaśmiałam się całując jego słodkie usta. – Kocham Cię. – Dodałam wstając i lekko chwiejnym krokiem poszłam na balkon. Zasunęłam za sobą drzwi i opierając się o barierkę brałam kilka głębokich wdechów. Wyciągnęłam z małej, brązowej kopertówki paczkę cienkich Marlboro – paliłam okazyjnie, głównie do alkoholu. Odpaliłam jednego papierosa i w skupieniu wpatrywałam się w widok naprzeciwko mnie. Będąc tak zapatrzoną nie usłyszałam nawet jak drzwi na balkon się otwierają. Zorientowałam się, że nie jestem sama dopiero wtedy, gdy poczułam ciepłe dłonie na swoich ramionach. Kochany Jensen – nigdy nie zostawia mnie samej, gdy za dużo wypiłam. Odwróciłam się i znieruchomiałam. Przede mną nie stał mój mąż tylko Ian.

-Co tu robisz? – Zapytałam od razu zaciągając się papierosem.

-Jensen poprosił żebym sprawdził czy wszystko ok z Tobą. – Opowiedział przeczesując swoje niesforne włosy. Czułam alkohol wymieszany z zapachem cygar i jego perfumami. Był taki atrakcyjny, taki seksowny. Alkohol buzował w moich żyłach. – Jak się czujesz? – Zapytał zabierając ode mnie papierosa i zaciągając się.

-Dobrze. – Opowiedziałam patrząc, z jaką gracją wykonuje tą czynność.

-Na pewno? – Zrobił krok w moją stronę.

-Tak. – Powiedziałam cicho patrząc na niego jak zahipnotyzowana.

-Ramiączko Ci spadło. – Szepnął i przejechał dłonią po moim ramieniu podciągając je. Moje ciało zadrżało. – Zimno Ci? – Zapytał trzymając rękę na moim ramieniu.

-Nie. – Wydyszałam. Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje, ale wiedziałam, że zdecydowanie mi się to podoba.

-Na pewno? Mogę przynieść Ci coś. – Poczułam jak jego palce zsuwają się po moich obojczykach.

-Co chcesz mi przynieść? – Dyszałam czując jego dotyk.

-Bluzę..Koc..Co tylko chcesz. – Szepnął zjeżdżając ręką po moim mostku i przybliżając się do mnie. –Więc?

-Jest mi ciepło. – Rzuciłam szybko i z zaangażowaniem patrzyłam na jego dłoń. Zatrzymał dwa palce za materiałem mojej sukienki. Wstrzymałam przez chwilę oddech. – Ian ja…

-Tak? – Zabrał dłoń i położył ją na moim biodrze. – Słucham Caroline, co chcesz powiedzieć? – Przywarł do mnie całym ciałem. Chemia między nami była tak gęsta, że można było ciąć ją nożem. Znieruchomiałam, nie mogłam wydobyć z siebie słowa.

-Tam…wszyscy…są…-jąkałam się, gdy zaczął masować moje udo.

-Nikt nie widzi. Są zaciągnięte żaluzje.

-Żaluzje. – Powtórzyłam głucho po nim opierając dłonie o jego klatkę piersiową. W końcu odważyłam się na jakikolwiek dotyk jego ciała. Jego dłoń zjechała trochę niżej, a chwile potem z powrotem wyżej podciągając materiał sukienki. Zamknęłam oczy i oddychałam niemiarowo. Czułam jak jego ciało się spina.

-Wszystko ok? – Szepnął opierając brodę o moją głowę. Czułam jak jego dłoń przejeżdżała na mój pośladek. Moje ciało od razu pokryło się gęsią skórką.

-Tak…-odszepnęłam, a moje dłonie mimowolnie zaczęły zjeżdżać po jego klatce piersiowej. Wziął głębszy oddech, a jego dłoń zacisnęła się na moim pośladku. Jęknęłam cicho. Spojrzałam na jego twarz. Jego oczy…nie byłam w stanie powiedzieć samej sobie, co w nich widziałam. Usłyszałam jak drzwi od balkonu rozsuwają się. Ian w ciągu sekundy siedział już na leżaku. Podniosłam wzrok i ujrzałam Jensena.

-Wszystko już dobrze skarbie? – Podszedł do mnie. – Jesteś jakaś blada. – Dotknął mojego policzka, a po chwili mnie przytulił. Objęłam do w pasie i spojrzałam na Iana. Dopiero teraz zwróciłam uwagę na wypukłość jego spodni. Spojrzałam ostatni raz w jego oczy i razem z Jensenem wróciłam do salonu.

***

-Świetni ludzie prawda? – Zapytał Jensen, kiedy około pierwszej w nocy wracaliśmy do domu.

-Tak, świetni. – Opowiedziałam patrząc w okno.

-Szkoda, że nie poznałaś Nikki. – Dodał.

-Nikki? – Spojrzałam na niego.

-Narzeczona Iana. – Uśmiechnął się.

-Narzeczona? – Zdziwiłam się.

-Tak. We wrześniu biorą ślub. Nie mówił Ci?

-Jakoś nie miał okazji zapewne. – Odpowiedziałam odwracając się ponownie w stronę okna. Więc ma narzeczona? Ciekawe.

-Też jest aktorką. Grała Rosalie w zmierzchu. – Zaśmiał się.

-Oh. To ta suka, która była zazdrosna o Belle, że chciała oddać swoje człowieczeństwo w zamian za wampiryzm i wieczność przy Edwardzie?

-Tak kochanie, ta sama. – Zaczął się śmiać. – Zmęczona?

-Tak. – Odpowiedziałam krótko. To ostatnie słowo, które wypowiedziałam w samochodzie do Jensena. Jedyne, o czym marzyłam to zimny prysznic po doświadczeniach przebytych nie tak dawno i o łóżku. Nic więcej nie potrzebowałam. 

__

przepraszam. egzaminy zawodowe na głowie i kilka spraw prywatnych, mam nadzieje, że teraz będę miała więcej czasu dla siebie i na bloga.

+zakładka outfits zaprasza :)