Rozdział 1

9.05.2014

Okej, okej. Zaspałam. Kogoś to jeszcze dziwi? Zegarek w moim iphonie wskazuje 7: 14, a o 8 powinnam być w Los Angeles na próbie w szkole. Pięknie! Sobota, ranek, a ja zapewne utknę w korku. W pośpiechu upięłam włosy, założyłam szary dres i wybiegłam z domu niczym poparzona wrzątkiem. Wrzuciłam sportową torbę na tył mojego Mitsubishi i z piskiem opon ruszyłam sprzed domu.

-Odbieraj, odbieraj…-powiedziałam sama do siebie stukając nerwowo palcami w kierownice.

-Halo? – Usłyszałam głos Katherine.

-W końcu! Ile można?! – Oburzyłam się. – Dopiero wyjechałam, zaspałam.

-Nie dziwi mnie to. Już mówiłam Pani Kate, że się spóźnisz i nawet mam dla Ciebie śniadanie. – Zaśmiała się.

-Kocham Cię wiesz? – Zaśmiałam się. – Mam nadzieje, że na wyjeździe z Malibu nie będzie korku, bo tak miałabym tylko 15 minut przesunięcia.

-Trzymam kciuki. Po 8 wyskoczę Ci po kawę.

-Mówiłam Ci, że jesteś cudowna? – Rozczuliłam się.

-Codziennie rano, kiedy budzę Cię do pracy. – Śmiała się. – Do zobaczenia!

***

-Sto lat! Sto lat! Niech żyje Katherine nam! – Weszłam na sale w wielkim pudełkiem pełnym babeczek i świeczek. Pomimo tego, że nie świętujemy urodzin nie mogłam się oprzeć.

-Care! Nie trzeba było. Omg! – Pisnęła widząc różowy lukier. – Jesteś wspaniała.

-Pomyśl życzenie.. – Uśmiechnęłam się.

-Już. – Zdmuchnęła wszystkie świeczki na raz. Wypiliśmy wspólnie z dziewczynami z grupy kawę i po królewskiej uczcie rozpoczęłyśmy zajęcia. Kwadrans po 15 Kate – nasz mentor zarządziła przerwę.

-Usiądźcie obok mnie. – Powiedziała spokojnie siadając na ziemi. Wszystkie jak jeden brat usiadłyśmy obok niej patrząc uważnie.

-Mam dla was wiadomość. Nasza szkoła organizuje konkurs na każdym poziomie nauczania tańca w tej szkole. – Powiedziała zerkając na nas. – Są cztery etapy. Pierwszy to układ współczesny, do którego z góry zostanie narzucona piosenka. Drugi etap to układ nowoczesny z wasza piosenką. Trzeci to dowolny układ do dowolnej muzyki. Czwarty to solówki.

-Matko. Dlaczego to takie skomplikowane? – Zapytała Katherine prostując plecy.

-30 osób, z każdego poziomu, a jak wiecie poziomów jest 6. Czyli 5 dziewczyn z jednego poziomu pojedzie razem z Ellen Goulding na festiwal w Hiszpanii. – Uśmiechnęła się. Wszystkie patrzyłyśmy po sobie i wspólnie zaniosłyśmy się radością.

-Mam też dla was po części złą a po części dobrą wiadomość. Niestety jutro musze wyjechać do Wyoming i niestety nie będę w stanie was przygotować do tego konkursu.

-Jak to? Same nie damy sobie bez Pani rady, to nie ma sensu. – Powiedziałam przekonana podkurczając kolana pod brodę.

-Beze mnie może i nie dacie sobie rady, ale z Tobą to już krótka droga do zwycięstwa.

-Ze mną? – Spojrzałam nie wiedząc, o co dokładnie jej chodzi.

-Tak. Zastąpisz mnie, przygotujesz grupę do zwycięstwa oraz będziesz mentorem dla każdej z nich z osobna. – Uśmiechnęła się.

-Ile mam czasu? – Spojrzałam na nią wystraszona.

-Dwa tygodnie.

-Dlaczego ona? – Zapytała Pamela, największa zazdrośnica, z jaką miałam styczność w życiu. – Jest Pani taka pewna, że ona jest dobra osobą na to stanowisko?

-Patrząc na to, jaki trud sprawia Ci zrobienie szpagatu to na pewno nie możesz być Ty. – Powiedziała moja cudowna, niezastąpiona przyjaciółka.

-Koleżanka nie potrzebuje adwokata. – Odpowiedziała blondynka robiąc skrzywioną minę.

-Dość! – Krzyknęła Kate. – Nie czas na Twoje wywody Pam. Masz dwa wyjścia albo się przystosujesz i zaakceptujesz nową trenerkę albo daj mi pismo, ze nie bierzesz w tym udziału i tam są drzwi. – Powiedziała oschle, ale Pamela fuknęła coś niezrozumiałego pod nosem i siedząc na swoim miejscu nie odezwała się już słowem.

-Dziękuje. – Powiedziała tym razem spokojnie i spojrzała na mnie. – Po zajęciach dam Ci list od Pani dyrektor i Ellie, przeczytasz jutro grupie. Jasne?

-Tak jest proszę pani. – Zaśmiałam się wstając.

-Koniec przerwy, wracamy do próby. – Powiedziała Katherine i włączając muzykę rzuciłyśmy się w wir tańca.

***

-Ona Cię znienawidzi na amen. Nie dość, że jesteś żoną Jensena to jeszcze teraz to właśnie Ty masz poprowadzić grupę do zwycięstwa. – Zaśmiała się moja przyjaciółka podając mi lampkę wina.  Każdy weekend spędzamy razem. Przeważnie w ciągu tygodnia się nie widujemy, a więc cały weekend nadrabiamy zaległości. Jeden u mnie, drugi u Kate.

-Wiesz, że mam to w nosie prawda? – Zaśmiałam się upijając łyk wina i patrząc z tarasu na rozciągający się krajobraz.

-Domyślam się. – Odwzajemniła śmiech i usiadła obok mnie na kanapie. – Kiedy Jensen wraca?

-Wiesz…-zaczęłam siadając po turecku. – To bardzo dobre pytanie.

-Nie rozumiem…

-Nie mam pojęcia. W sumie nic mi nie mówi, rzadko dzwoni.  Chciałabym żeby był na konkursie, ale nawet się nie pytam, bo zapewne i tak usłyszę, że on mnie wspiera w tym, co robie, ale jego praca jest równie ważna jak moja pasja.. – Zaśmiałam się ironicznie upijając trunek.

-Myślę, że jedna butelka wina dziś nie starczy. – Moja przyjaciółka położyła dłoń na moim ramieniu, a po chwili weszłam powrotem do mieszkania – zapewne po kolejną butelkę. 

__ 
Prolog został słabo przyjęty. Nie wiem czy to opowiadanie ma dalszy sens.
Dla tych, którzy mają wątpliwości : opowiadanie jest o Ianie i Caroline.