Rozdział 12

28.05

Upragniony piątek. Każdy dzień wyglądał tak samo – dosłownie. Pobudka, prysznic, śniadanie, próba, powrót do hotelu, prysznic, kolacja i sen. W między czasie krótkie rozmowy to z Jensenem to z rodziną i kilka selfie na pamiątkę. Nie miałam na nic sił, mój mózg jakby odłączył się od ciała po ostatniej rozmowie z Ianem. Nie odezwał się już i ja także nie zamierzałam wyciągać ręki. Może i byłam zbyt dumna, ale dobrze mi z tym. Dziś próba skończyła się o osiemnastej, a więc radość, która nas ogarnęła była większa niż kontynent Ameryki Północnej.

-Idę pierwsza pod prysznic! – Rzuciła Kate, kiedy przekroczyłyśmy próg hotelowego pokoju.

-Spoko. – Rzuciłam obojętnie i chciałam rzucić się na swoje łóżko, ale zauważyłam wielkie różowe pudełko, różowy liścik i różę tego samego koloru. Spojrzałam na to podejrzanie i wzięłam do ręki kopertę. Żadnego adresata, odbiorcy czy chociaż inicjałów. Zaciekawiona wyjęłam karteczkę.

„Witaj. Wiesz, co jest najpiękniejsze po ciężkim dniu pracy? Miły wieczór z cudownym widokiem na otaczający nas krajobraz. Dzisiejszy wieczór będzie ciepły – załóż to, co masz w pudełku, a o 19 pod hotelem będzie czekała na Ciebie limuzyna. Nie spóźnij się, kierowca będzie czekał tylko pięć minut.”

Zaśmiałam się pod nosem. Nie rozumiem, o co chodzi, ale czuje, że za tym wszystkim swoi Jensen. Otworzyłam pudełko – różowa zwiewna sukienka, kolorowy bardzo delikatny kardigan i wysokie sandałki.

-Co to? – Zapytała Kate wychodząc z łazienki w szlafroku.

-Sama zobacz. Mam mało czasu. – Pobiegłam do łazienki. Wzięłam prysznic w bardzo ekspresowym tempie, pomalowałam tylko delikatnie oczy, a włosy pozostawiłam rozpuszczone i tylko lekko osuszone ręcznikiem.

-Myślisz, że to Jensen? A jak to jakiś psychopata? – Zaczęła moja przyjaciółka widząc jak się ubieram.

-Daj spokój, jaki psychopata chciałby psychopatkę? – Zaśmiałam się zakładając buty. – Wrócę cała i zdrowa, ale nie obiecuje, że dziś. Napisze Ci eska, a teraz uciekam. – Cmoknęłam ją w policzek i w podskokach wyszłam z pokoju. Pod hotelem wedle umowy stała czarna limuzyna. Wskoczyłam do niej i nawet nie zdążyłam zamknąć drzwi, kiedy ruszyła spod hotelu.

-Dobry wieczór panienko. Naprzeciwko Pani stoi szampan oraz liścik. Proszę się z nim zapoznać i nie zadawać żadnych pytań. Miłej podróży. – Usłyszałam z głośników, ale nie miałam nawet szansy, aby ujrzeć twarz kierowcy. Spojrzałam na butelkę i tym razem niebieską kopertę.

„Skoro to czytasz to udało Ci się dotrzeć do limuzyny na czas, brawo. Mam nadzieję, że nie rzuciłaś się na kierowcę i nie zadajesz mu właśnie dziesiątego pytania – zepsułabyś zabawę. Kiedy już dotrzesz na miejsce zastanów się, jakim narodowym sportem charakteryzuje się Hiszpania – znajdź ten symbol naprzeciwko Ciebie i udaj się tam po kolejną wskazówkę.”

Przeczytałam liścik dwa razy. Jaki sport charakteryzuje Hiszpanie? Boże. Główkowałam się tak długo dopóki limuzyna nie stanęła i nie wysiadłam w małym bardzo kolorowym i głośnym miasteczku. Rozejrzałam się dookoła – stragan z owocami, fryzjer, kilku grajków, pizzeria, a tuż obok winnica. Do cholery, – co jest narodowym sportem Hiszpanów?! Podeszłam do staruszki sprzedającej na straganie. Dzięki Bogu, że umiała angielski.

-Witam. Nie jestem stąd i mam do Pani pytanie, – jaki jest narodowy sport Hiszpanów? – Zapytałam pochylając się w jej stronę.

-Oh panienko. Jaki sport? Cóż to zapytanie. Oczywiście, że uwielbiamy ganiać się z bykami. Chociaż muszę zdradzić Pani sekret – byki wcale nie reagują agresywnie na czerwony, reagują na każdy rzucający się w oczy kolor, ale to tajemnica i proszę zachować ją dla siebie. – Uśmiechnęła się do mnie podając koszyk malin. Oczywiście, byki. Jak mogłam o tym zapomnieć?

-Dziękuje Pani! – Podałam jej 3euro i ponownie zaczęłam rozglądać się za bykiem zajadając soczyste owoce. Już miałam się poddać, kiedy zauważyłam byka za szybą w pobliskiej kamienicy. Kwiaciarnia. Ruszyłam pewnym krokiem w jej stronę. Przejście po kamiennych uliczkach w moich butach to nie lada wyzwanie. Pokonałam cztery betonowe schodki i znalazłam się w samym centrum kwiecistego zapachu.

-Witam. Ja…eh nie wiem, od czego zacząć. – Podeszłam do ekspedientki.

-Pani Caroline Ackles? – Zapytała z typowo hiszpańskim akcentem. Zdziwiłam się, że znała moje dane i patrzyłam na nią przez chwilę podejrzanie. – Proszę to dla Pani. Dwie alejki dalej jest przystanek, resztę ma Pani w kopercie. – Uśmiechnęła się podając mi zielony prostokąt z bukiecikiem drobnych kwiatów.  Pokręciłam tylko głową i obdarzając ją delikatnym uśmiechem wyszłam z kwiaciarni. Szybkim ruchem otworzyłam kopertę i wyjęłam kartkę.

„Brawo. Wiedziałem, że mądra z Ciebie dziewczynka. Jak zapewne dowiedziałaś się od Pani w kwiaciarni idź na przystanek autobusowy. W kopercie masz bilet – skasuj go. Przejedź trzy przystanki i wysiądź naprzeciwko małego parku. Fontanna w kształcie syreny da Ci kolejną wskazówkę”

-Ktokolwiek to jest, zwariował. – Powiedziałam sama do siebie i ruszyłam w stronę przystanku autobusowego. Miałam szczęście, bo akurat podjechał jeden z numerem 456 – mam nadzieję, że to właśnie ten autobus. Skasowałam bilet i grzecznie usiadłam na pojedynczym miejscu. Odległości między przystankami wyjątkowo się dłużyły i jechałam prawie pół godziny. Wedle polecenia wysiadłam na przystanku naprzeciwko małego parku. Ruszyłam w stronę fontanny, w której pomimo odległości rozpoznałam syrenę. Obeszłam ją dookoła i nic – żadnej kolejnej wskazówki. Rozejrzałam się jeszcze wokół siebie i ujrzałam ogromny, różany krzew. Podeszłam do niego bliżej i od razu w oczy na tle czerwonych pąków rzuciła się żółta koperta. Wzięłam ją ostrożnie do ręki, aby nie pokuć palców.

„Migający szyld wskaże Ci drogę.”

Serio? Tutaj zapewne pełno takich szyldów. Wyszłam z parku i ponownie zaczęłam się rozglądać. Wszystko było takie obce i dziwne, że w pewnym momencie aż przerażające. W oczy rzucił mi się ładny, odnowiony i nowoczesny budynek, a na nim…migający szyld! Przedstawiał on jakąś hiszpańska nazwę, a ja idąc w jego kierunku modliłam się o znajomość języka angielskiego przez hotelowy personel. Weszłam do środka i od razu poczułam zapach płynu do skóry. Skórzane kanapy, fotele. Ciężki, ciemny wystrój i sympatyczny młodzieniec stojący w recepcji. Spojrzał na mnie i od razu do mnie podbiegł.

-Witamy w Hotelu Pleasonmeaon. Tutaj koperta do Pani, a winda prosto i na prawo. Miłego pobytu. – Uśmiechnął się i zniknął z pola widzenia. Wciąż nie rozumiałam, czemu każdy tutaj jest taki sympatyczny. Otworzyłam pomarańczową kopertę, w której była kartka i klucz.

„Winda. 35 Piętro. Białe drzwi na końcu holu – klucz Ci pomoże.”

35 piętro?! O mój boże. Przełknęłam głośno ślinę i ruszyłam w stronę windy. Jechałam sama na ostatnie – jak przypuszczałam piętro. Gdy wysiadłam poczułam się jakbym była w zupełnie innym miejscu. Wszystko było takie…surowe. Szłam korytarzem i kolejno czytałam napisy na drzwiach. Składzik. Pokój socjalny I. Pokój socjalny II. Chemia. Pościel. Ręczniki. Idąc tak stanęłam przed białymi drzwiami. Spojrzałam na klucz, który zaciskałam w palcach. Wsunęłam go w zamek, przekręciłam i usłyszałam jak drzwi się otwierają. Pchnęłam je delikatnie i od razu poczułam przyjemny powiew wiatru na swojej skórze. Zrobiłam kilka kroków w przód – stoję na dachu, na dachu tego budynku. Rozejrzałam się niepewnie i poszłam dalej słysząc jak drzwi za mną się zatrzaskują. Nagle czyjeś zimne dłonie zasłoniły moje oczy. Nie krzyknęłam, mimo, że mój oddech przyśpieszył. Poczułam delikatne muskanie na mojej szyi i ciepły oddech, który łaskotał moje ucho. Uśmiechnęłam się delikatnie i położyłam swoje dłonie na dłoniach człowieka zagadki. Nie wyczułam pod palcami obrączki. To nie Jensen. Dopiero teraz do moich nozdrzy dotarł mocny, męski zapach perfum. Ian.

-Dotarłaś. – Zaśmiał się puszczając moje oczy i stając naprzeciwko mnie. – Ślicznie wyglądasz.

-Ian? – Patrzyłam na niego jakbym zobaczyła ducha. – Co to ma znaczyć? Co Ty tu robisz? Co ja tu robię?

-Znacznie lepiej się prezentujesz jak nic nie mówisz. – Puścił mi oczko i pociągnął za rękę. Dopiero teraz ujrzałam na środku ogromny materac, który z całą pewnością pomieściłby 10 osób, masa poduszek, jedzenie, wino i lampiony, które chociaż trochę oświetlały ciemność panującą wokół nas. Poczułam się wyjątkowo. To wszystko było dla mnie, z myślą o mnie.

-Rozgość się. – Uśmiechnął się patrząc na mnie. Spojrzałam na niego kątem oka i niepewnie rzuciłam się na stos poduszek. Obserwowałam każdy jego ruch. Otworzył wino, nalał do dwóch kieliszków, a jeden z nich podał mi, kiedy kładł się obok mnie.

-Za Ciebie i Twój mały sukces. – Uśmiechnął się. Skinęłam tylko głową i upiłam łyk trunku. Słodkie.

-Co Ty knujesz, co? – Zapytałam po chwili ciszy odstawiając pustą lampkę.

-Hm. Stęskniłem się, dawno Cię nie widziałem no i nasza ostatnia rozmowa – cóż pozostawia wiele do życzenia. Poza tym mam wolne, Nikki nie ma. Co miałem robić sam? – Uśmiechnął się przekręcając w moją stronę.

-Nie wiem, co mam powiedzieć…-powiedziałam cicho patrząc na niego.

-Że Ci się podoba i udała się zabawa. – Zaśmiał się jeżdżąc palcami po moim udzie.

-To było najlepsze doświadczenie w moim życiu. – Uśmiechnęłam się patrząc na jego dłoń. Całe ciało pokryło się gęsią skórką, a mój oddech od razu przyśpieszył.

-Tęskniłaś? – Przybliżył się.

-Tak. – Spojrzałam mu w oczy. Uśmiechnął się kokieteryjnie i w jednej chwili jego dłoń znalazła się na moim policzku, a usta przyległy do moich. Nagle wszystkie smutny, problemy, zmęczenie, ból, rozterki odeszły. Całe moje ciało wypełniła radość i pożądanie. Objęłam go w szyi i z całą pewnością odwzajemniłam pocałunek.

-Jesteś niemożliwy. – Zaśmiałam się, kiedy się ode mnie oderwał.

-Wiem, ale lubisz to. – Uśmiechnął się patrząc na mnie.

-Długo to wszystko aranżowałeś? – Sięgnęłam po winogrona i podałam mu jedno.

-Nie. Ludzie tutaj są strasznie mili i pomocni oczywiście, za zapłatę. Miałaś jakieś problemy ze wskazówkami?

-Tak! Z bykiem, w życiu bym na to nie wpadła. Cała reszta jakoś poszła, ale powiedz mi…Skąd kwiaciarka znała moje imię i nazwisko no i jak mnie rozpoznała? – Patrzyłam na niego uważnie.

-Dałem jej Twoje zdjęcie, doszedłem do wniosku ze imię to głupi pomysł, a nazwisko zbyt znajome. A cały pakiet jakoś przeszedł. No i kupiłem u niej bukiecik, więc tym bardziej była mi przychylna. – Zaczął się śmiać i podniósł się, aby nalać wina. Nie mogłam oderwać od niego wzroku – był tak przystojny, że ciężko było wyrzucić z głowy sprośne myśli.

-Proszę. – Uśmiechnął się podając mi lampkę i siadając za mną. Oparłam się wygodnie o jego klatkę piersiową i upiłam wino.

-Potrzebowałam takiego relaksu…-westchnęłam cicho zamykając oczy i rozkoszując się ciszą dookoła. Silne dłonie Iana delikatnie zaczęły masować moje ramiona, a usta muskały mój kark.-Rozpieszczaj mnie bardziej, a nie wrócę dziś do hotelu.

-Tak czy siak nie wrócisz, dziś śpisz u mnie. – Szepnął mi na ucho przegryzając je.

___

Już 12... chyba spada mi publika :C wykażcie troche werby w komentarzach, to naprawde dodaje otuchy < 3